Het is dus zo dat ik geen zin meer heb in gedoe. Mijn stemmingswisselingen vallen volgens mij wel mee. Ik vergeet soms halverwege mijn zin wat ik wilde zeggen. Ja, de Kerstreclames van onze supermarkten lieten me niet onberoerd (janken!). Maar het grootste effect van de hormonen: ongeduld.
Alles duurt me te lang. Zinnen van mensen. Het opruimen van de kinderkamer. Wachten om te horen of het een jongetje of een meisje is. Rijen in de supermarkt. Nadenken over de zin van het leven. Alles is gedoe.
Op mijn werk is dat best handig. Ook voor het maken van tandartsafspraken en klusjes afmaken die ik al een poosje had liggen. Ik ben daadkrachtiger, hak knopen door en loop niet meer zo te twijfelkonten. Hartstikke handig in voorgenoemde situaties.
Minder handig in de liefde. Want de man werkt zich uit de naad om me tevreden te houden. Fietst naar de supermarkt als ik om vijf voor tien ’s avonds roep om Snickers of Cheese&Onion chips. Verplaatst zijn volledige Lego-collectie naar de logeerkamer zodra ik heb laten vallen dat ik er onrustig van word dat het nog in de toekomstige kinderkamer staat. Even he, ik heb nog 5,5 maand te gaan. Toch duurt het me te lang. Immers, de Lego is weg, maar de kasten en die oude stoel staan er nog.
Al weken heb ik de hele uitzetlijst van de kraamzorg in mijn digitale winkelmandje van de Hema geflikkerd. En daar stáát het maar. Te wachten. Tot we een commode hebben. Waar we al die spullen dan ook in kunnen opbergen. Enige voorwaarde van de man. Want die kan dan weer niet tegen rotzooi – ook zonder hormonen.