Vandaag is mijn jongste zoon 1 geworden. En nog nooit heb ik zo hard de tijd willen stopzetten als nu. Met mijn volle gewicht tegen de zwaartekracht in hangen om het draaien van de Aarde iets te vertragen. Het. Gaat. Veel. Te. Snel.
Dat wist ik natuurlijk al; hij is immers niet mijn eerste kind. Maar tóén hield ik alles in de gaten, was ik overal bij. Nu knipper ik met mijn ogen en hij kan zelf zitten. Ik smeer een boterham voor zijn broer en hij trekt zich op aan de kast. Ik doe de gordijnen ’s ochtends open en hij heeft zelf besloten wat hij tegenwoordig wel en niet eet.
Met zijn guitige blik en betoverende glimlach is mijn leven letterlijk leuker geworden. Hij maakt grapjes, is koppig, kan enorm chagrijnig jengelen en adembenemend schaterlachen. Hij houdt van alles wat rijdt, neemt de tijd om te ontdekken en volgt alles wat zijn grote broer doet. Hij vertoeft prima in groter gezelschap, zolang ik maar in de buurt ben.
En waar mijn jongste, heerlijke zoon, door het leven fladdert, ben ik nog steeds zoekende in hoe ik dat leven moet indelen. Waar hij past, waar zijn grote broer en de man passen en hoe ik daar ook nog bij en tussen pas. Waar ik bij de eerste ‘eerste verjaardag’ emotioneel werd omdat we nu voor altijd bij elkaar zouden horen, ben ik het nu omdat we vanaf het begin ‘voor altijd’ zijn geweest. Hij was er en het was goed. Hij was er en alles klopte.
Dat ik me nog net zo voel als twee weken na de bevalling, waarin de roze wolk langzaam oplost en de werkelijkheid van twee kinderen tot je doordringt, is extra confronterend op de dag dat blijkt dat ik al een jaar verder ben. Want zo voelt het niet. Hij gáát, ontwikkelt zich met zichtbaar plezier en lijkt een uitstekend mens te gaan worden. En ik hobbel er achteraan, kan alleen maar toekijken en proberen hem bij te houden voordat hij volledig uit het zicht is. Ik moedig hem aan en wil niets liever dan dat hij verder gaat en tegelijkertijd weet ik dat ik knipper met mijn ogen en hij beleeft zijn eerste logeerpartijtje, ik een verjaardagstaart bak voor zijn broer en hij is begonnen met een studie, ik ’s ochtends de gordijnen open doe en hij is voor het eerst echt verliefd.
Het gaat veel te snel. Rustig bewonderen is geen optie meer. Hem dicht bij me houden en me over hem verwonderen is vanaf nu hard werken. En ik denk dat ik nu pas echt begrijp wat een gezin voor mij betekent. Die roze wolk is nooit echt weg. Hij drijft in flarden met ons mee. Soms kost het alleen wat meer moeite om hem te herkennen tussen de regenwolken – of zonnestralen – door.