Tijd

‘Geniet er maar van, nu het nog kan.’ Iedereen zei het tegen me, toen mijn kinderen nog écht klein waren. Baby’s, murmels, hoopjes mens. En ik was er vol van overtuigd dat ik dat deed. Ik snoof hun geur op, drukte een hoofdje dicht tegen me aan, glimlachte eindeloos naar dat brabbelende bekkie. Maar dat was steeds maar even. Een seconde hier, een minuutje daar. De tijd vloog en ik liet hem gaan.

Het was, of all people, Jeremy Clarkson die mij opeens liet voelen wat ze eigenlijk bedoelden. Al die ouders, die me zeiden van mijn kinderen te genieten toen het nog kon. We keken Clarkson’s Farm en ik bedacht me hoe leuk nummer 2 dit had gevonden, als hij nog eens ’s nachts wakker zou worden en bij ons op de bank zou kruipen. Heeft hij jaren gedaan en toen kon ik hem wel schieten, maar nu slaapt hij lekker door. Ons leven is goed. Eindelijk rust.

Terwijl, als ik nu terug zou kunnen gaan naar die uren dat hij wakker lag. Op mijn buik, borst of op de bank. Dat hij alleen kon slapen als hij bij me was, zou ik me er zoveel bewuster van zijn. Van hem, op mijn buik, borst of op de bank. Toen keek ik naar hem, maar ik was met mijn hoofd bij de film die ik eigenlijk wilde zien, wat ik morgen op mijn werk zou moeten doen, hoe lang het geleden was dat de man en ik het hadden gedaan en of het niet weer eens zou moeten, of ik de boodschappen al gedaan had, wanneer ik weer met vriendinnen kon afspreken, of ik was met mijn hoofd bij hoe graag ik wilde slapen. Dat laatste was valide, ik was uitgeput, maar al die andere dingen waren bijzaken.

De behoefte om weer mezelf te zijn, om een goede vriendin te zijn, een goede partner en een goede professional, overheersten de rust die ik had willen/moeten/kunnen, nee, mógen nemen om van mijn kind te genieten.

Nu, ondanks dat ik in de meest hectische periode van mijn leven zit, gun ik mezelf de rust om van mijn kinderen te genieten. Het maakt me geen betere moeder, ik was al een goede moeder en zal dat altijd blijven. Het maakt me geen slechtere vriendin, geen slechtere partner, geen slechtere professional. Want de mensen die er toe doen, die zijn er wel. Die stoppen niet omdat ik een uur, een minuut, een ochtend, een weekend, aandacht heb voor mijn kinderen. Stil. Sta. En de tijd neem.

Voor hen, de kinderen, ja, dat denk ik wel. Maar ook voor mezelf. Ik kan de tijd beter vasthouden, het is niet meer zo ongrijpbaar. Ik ben me bewuster van het contact dat we hebben. Ik geniet er van, nu het nog kan.