Een stukje vol stukjes wordt dit. Want er gebeurde maar weinig, maar het was toch een tijd vol mijlpalen. En mooie momenten. Dus daar gaan we. Drie, Hunebed Henk, Tien, Vijf en Vakantie. Lees zelf maar.
Drie
Nr. 2 werd drie en eigenlijk ging dat zonder noemenswaardige emoties van mijn kant. Sterker nog, het was een verdomd ontspannen dag. Ik had er goed over nagedacht, heb veel geleerd van de voorgaande jaren en bijkomende stress, en besloten om me hier vooral niet druk over te maken. Geen idiote cadeaus, maar een doosje Lego en een HELE GROTE vrachtwagen, want dat wilde hij graag. Het kind straalde ervan en zijn grote broer was verrassend goed in staat om niet direct alle aandacht en cadeaus op te eisen. De rest van de dag verliep al net zo soepel. Nr. 1 had margedag, oma kwam oppassen en de man en ik namen allebei vrij. Zo werd het een heuse vakantiedag met z’n allen, met koffie en poffertjes, pootjebaden in een meer, frieten op het bijbehorende strand en in de middag taart met de andere opa’s en oma’s. Die taart was wél bijzonder, want oma zorgt altijd voor kleine kunstwerkjes met kaarsen erop, deze keer een gebroken spoor met treinen – en een kat. ’s Avonds hebben we gewoon rustig aan tafel gegeten en lag iedereen netjes op tijd in bed. En die taart, daar hebben beide jongens het nog dagen over gehad.
Hunebed Henk
Voordat ons huis oprees uit het niets, was deze plek een schaapskooi. Gras, grazende schapen, een vijver. En een klein hunebed. Prachtig vonden we dat, zo’n ode aan Drenthe – op ónze grond! Tegen de tijd dat we gingen bouwen had de grondeigenaar de stenen natuurlijk weggehaald, zodat de bouwmachines hun werk konden doen. Jammer was dat. Maar nu hebben we Henk. Henk komt uit het dorp en heeft een hele grote graafmachine. Wekenlang is hij bezig geweest om de grond rond ons huis gelijk te trekken, te keren en grondlagen om te wisselen (want er zit leem in de grond en daar is de tuin niet blij mee). Henk heeft ook hele bomen en struiken van de tuin van de buren verplaatst naar onze tuin. Geen punt. Tijdens al dat graven kwamen er enorme keien naar boven. Uit de ijstijd, heb ik me laten vertellen. Er ligt een bult van achter het huis, voor de vuurplaats. De andere helft heeft Henk, op verzoek, voor ons huis gelegd. Opgebouwd, met die enorme graafmachine, tot een nieuw, klein hunebed. Een ode aan de schaapskooi. Met stenen uit eigen tuin. Prachtig vind ik dat.
Tien
Op een heel gewone maandag waren we opeens tien jaar samen. Volstrekt tegen onze gewoontes in hebben we daar helemaal niks mee gedaan. Zelfs geen kaartje. ‘Gefeliciteerd met ons jubileum lief’, en een kus, daarna door met de boodschappen, het avondeten, de kinderen van school en tien wasmanden vol. Meer dan een kwart van mijn leven ben ik nu samen met de man. Delen we lief en leed, bouwen we een bestaan op, houden we een gezin draaiende. En wat een rare tijd voor zo’n mooie mijlpaal. Want onze vermoeidheid is onuitputtelijk, we zoeken nog steeds naar onze plek als moeder, als vader, en wennen aan de overgang van stad naar dorp. We ontdekken wat we helemaal niet zo goed kunnen, terwijl we dachten van wel en merken dat alles altijd langzamer gaat en meer kost dan je van tevoren had bedacht. Maar tien jaar liefde levert ook heel wat op. Ik leer waar ik mijn energie uit haal, welke kracht ik bezit. Ik ontdek hoeveel moed er voor nodig is om me kwetsbaar op te stellen en merk hoeveel lucht dat geeft als je het écht samen wilt doen. Het wordt makkelijker om het beste in mezelf naar boven te halen, omdat ik bij hem ook het slechtste van mezelf kan laten zien. Nooit gedacht, toen we tien jaar geleden stiekem voetjevreeën onder de tafel, dat dít mijn belangrijkste inzicht zou zijn. Misschien moet ik dat toch nog op een kaartje schrijven.
Vijf
Deze week wordt nr. 1 vijf en daar ben ik al een paar maanden mee bezig. Want het kind heeft zijn eerste kinderfeestje. Vroeger had ik fantastische kinderfeestjes, waar ik nog steeds met plezier en weemoed aan terug denk. De lat ligt dus hoog, maar ook hierin heb ik besloten geen stress te hebben. Bám. Betekent wel dat ik er een aardige voorbereiding in stop, zodat ik in ieder geval over een beetje over alles heb nagedacht. Het wordt een piratenthema en de buurman steelt de schatkist, waar de cadeautjes in zitten. En met behulp van een speurtocht kunnen ze dan de schatkist terugvinden – en dan kan nr. 1 zijn cadeaus uitpakken. Alle attributen zijn ingekocht, de schatkist is er, ik heb activiteiten voor de speurtocht uitgewerkt en zelfs de traktaties komen in piratenthema. Ik heb overal over nagedacht. ‘Is het niet beter om de schatkist gewoon te vullen met snoep zodat ze niet hoeven te wachten met de cadeautjes?’, vroeg de man gisteren. Ik zal nog even benoemen dat ik hier dus al weken mee bezig ben. Wéken. En dan, drie dagen voor het zo ver is, komt ‘ie hier mee aan. Nu twijfel ik over alles. Maar er is geen tijd meer om alles om te gooien. En als het echt te gortig wordt, vinden we schatkist gewoon heel snel weer terug. Zie me flexibel zijn. Zonder stress. Net een echte piraat.
Vakantie
De kunst is zo te leven dat het thuis voelt alsof je op vakantie bent. Dennis Storm schreef zoiets, in een heel dun boekje over minimalisme. Ik kon me er niks bij voorstellen, want het leuke van vakantie is toch juist dat je het niet áltijd hebt? Maar nu begint ons nieuwbouwhuis een beetje vorm te krijgen – dat wil zeggen, de grond óm ons huis begint ergens op te lijken. En langzaamaan begin ik te begrijpen wat het betekent om thuis een vakantiegevoel te hebben. We worden steeds meer omringd door groen, het ruikt naar dennennaalden en zand, binnen is het een oase van licht en ruimte en ondanks dat we tussen de huizen zitten is er niemand om ons heen. Dit is onze plek, weg van alles, met de meest belangrijke dingen binnen handbereik. Ik weet niet of het woonoppervlak en de hoeveelheid speelgoed passen binnen de minimalistische filosofie van meneer Storm – maar dat gevoel van rust hebben we toch maar mooi te pakken.
Overigens ben ik zelf ook jarig geweest en dat vierden we op de camping. Er was taart, er waren slingers, stapels cadeaus, het was honderd graden met een zwembad én een meertje in de buurt en we hoefden he-le-maal niks. Doe mij elk jaar zo’n verjaardag. Alstublieft.