Ik schreef ooit over sneeuw dat het altijd magisch is geweest. Ook voordat sneeuw schaars was, had het al een extreme aantrekkingskracht op mensen. Net zoals een strand met zacht zand dat kan hebben, of een goede modderige vijver. Het is een cadeautje van de natuur, waar we mee kunnen spelen – jong en oud. Een bijzonder cadeau voor ons, simpele mensen, juist in tijden van corona.
Ondanks alle sneeuwpret, mijn kinderlijke enthousiasme toen er nog maar amper een centimeter gevallen was, ondanks het opgetogen gelach van sleeënd volk en hun toeschouwers, ondanks dat cadeautje van de natuur, merkte ik dit weekend dat mijn energie op begon te raken. Na bijna acht maanden heb ik bij elkaar opgeteld nog geen week ‘doorgeslapen’. Na bijna een jaar coronamaatregelen komen de muren toch een beetje op me af. De herhaling der dingen maakt me duizelig en ik verlies houvast.
Dus heb ik twee dagen vrij genomen. Er staat me een lang weekend te wachten, waarbij we ook nog de kleine mannen een nachtje uit logeren mogen doen. Als dat geen blijmaker is!
Blijmakers
- Hoe leuk sleeën eigenlijk is. Ik was het vergeten, heb het ook al zeker 15 jaar niet meer gedaan. Maar we leenden een slee van een van de opa’s en ik roetsjte met nr. 1 van een heuvel af. Kan er geen beter woord voor vinden dan ‘pret’.
- Twee vrienden, die allebei gevaccineerd zijn, kwamen eten en stonden gewoon naast me tijdens het koken. Zonder dat vervelend te vinden of dat ik me er zorgen om hoefde te maken. Opwindend en bevreemdend tegelijkertijd.
- Een prachtig boeket van veldbloemen, al sinds zaterdag kleurig stralend op onze eettafel.
- Terugkomen van een (slee)wandeling in de sneeuw en er achter komen dat je dit avontuur van nog geen drie kwartier met zeker 50 foto’s hebt vastgelegd.
- Verse pasta met verse vis en een goede salade.
- Het geklets van nr. 2 en dat hij zo ontzettend trots rechtop zit (hij valt nog af en toe om, maar dat mag de pret niet drukken).
- Dat er langzaamaan een band ontstaat tussen de kleine mannen. Nr. 1 maakt graag grapjes door liedjes te verbasteren en tijdens het eten aan tafel zong hij “Heeeeeli-baby-Jonne” (i.p.v. “heeeelicopter”) voor nr. 2 en die moest daar heel erg om lachen.
- Stiekem voor mijzelf en de man bij Konbu lunch bestellen en met één oortje in zowel deelnemen aan een vergadering in Teams als slurpend de heerlijkste ramen wegwerken.
- Dat nr. 1 fan is van de Leeuwenkoning, enthousiast “Kuna atata” roept als Timon en Pumba in beeld komen en “Gaat ie kietelen!” als Simba het gevecht aan gaat met Scar.
Energievreters
- Die vermoeidheid…
- Nog steeds de verstopte afvoer. Want inmiddels wel naar gekeken, maar een mysterie doet zich voor en er moet een mannetje naar komen kijken (waar de man dan weer niet blij mee is, want die had het graag zelf opgelost).
- Vanuit enthousiasme allemaal leuke (werk)dingen toezeggen, maar dan toch teveel hooi op mijn vork nemen.
- Dat wijn drinken met vriendinnen weer uitgesteld moet worden. Verder merk ik niks van de avondklok, maar dit mis ik toch wel echt.
Er is niet veel wat me energie kost op het moment, maar dat wat er wel is, zuigt me dan ook direct aardig leeg. Slaapgebrek is een sluipmoordenaar, dat wist ik natuurlijk al. Dus ik vier de blijmakers en ben extra trots op mezelf dat ik op tijd aan de bel trek en mezelf even op pauze zet. Want dat ik daartoe in staat was, wist ik, tot aan vandaag, nog niet.