Het is te snel voorbij gegaan. Opeens is nr. 2 al ruim acht maanden. Hij zegt “papa” en speelt kiekeboe met zijn broek tijdens het verschonen. Zijn trappelende beentjes doen me denken aan de toen nog subtiele schopjes in mijn buik van bijna negen maanden geleden. Hoe kunnen we nu al zoveel verder zijn?
Ik weet nog precies hoe het was toen hij net geboren was. Dat eerste uur, klein en tevreden op mijn borst. Slapend, met zijn kleine handje om mijn pink. De zon scheen en alles was goed. En ik zie hem nu, met een stralende blik en hinnikende hardop-lach. Hij wordt boos als hij ontdekt dat hij nog nét niet vooruit kan kruipen, rijdt Duplo-auto’s heen en weer, begint te kletsen en observeert dan hoe wij reageren op welke klanken. Hij wil zelf zijn eten pakken en in zijn mond doen, alleen nog maar rechtop zitten en vindt het volstrekt onnodig om overdag langer dan een half uur te slapen. Kortom, hij is al bijna baby-af.
Maar ik weet niet meer hoe we hier gekomen zijn, wat er in de tussentijd is gebeurd. Hoe we opeens van een uur oud naar bijna negen maanden zijn gesprongen en of ik wel bewust genoeg heb genoten van hoe klein hij was. Want online begin ik nog steeds bij newborn als ik nieuwe kleren voor de jongens wil kopen. Dan zie ik die kleine boxpakjes en heb ik heimwee naar de tijd dat ze die nog aan konden. Dan hunker ik naar meer weken verlof en wil ik terug gaan in de tijd om het nog een keer te zien en alles nog een keer te beleven. Nog een keer aandacht hebben voor hoe hij zijn handjes ontdekt en voor het eerst je gezicht lijkt te herkennen.
Nu kijkt nr. 2 naar alles, álles, wat nr. 1 doet en hij wil zo graag mee doen. Nog even en dan kruipt hij alle kanten op en voordat je het weet gaat ‘ie lopen en dan praten en dan gaan ze samen op avontuur. Hun eigen wereld ontdekken. Samen, maar zonder mij, want dat is hoe kinderen dat doen. Maar dan, tussen al mijn nostalgie door, is er dat moment dat hij ’s nachts verdrietig wakker wordt. Uitgeput, maar toch wil zijn hoofd nog niet gaan slapen. En ik houd hem dicht tegen me aan, wieg een beetje, fluister in zijn oor. Zijn lijfje wordt zwaarder en zijn oogjes vallen dicht. Een opgeluchte zucht en hij slaapt. Klein en tevreden op mijn borst. Alsof hij weer even een uurtje oud is.