Wat ze je niet vertellen als het gaat over zwanger zijn, is dat je buik niet ineens uitrekt en dan mooi bol is. Het doet pijn. Dat ze je dit niet vertellen is misschien omdat het zo vanzelfsprekend is, toch werd ik erdoor verrast.
In den beginnen worden al je organen opzij gedrukt. Daar zie je aan de buitenkant nog helemaal niks van. Met een beetje mazzel hang je ook nog elke ochtend boven de pot, dus is je leed tweeledig. Drukt je baarmoeder je maag omhoog, drukt je maag het eten omhoog.
Dat er ruimte gemaakt wordt voor de groei van je kind voelt als een soort constante spierpijn. Het steekt en het prikt. Aan de binnenkant. En je weet nog niks, dus je bent bang dat er iets mis is. Dat is niet zo. Het voelt niet als kramp, dat is een belangrijk verschil.
Vervolgens, als de misselijkheid verdwijnt en je energie terugkeert, zou het zomaar kunnen dat je buik begint te groeien. In mijn geval was hij er ineens. Een ronde bobbel, waardoor het er constant uitzag alsof ik 6 kerstdiners had verorberd. Eindelijk een buikje!
En dan de jeuk. Niet iedereen heeft er last van. Maar het besef dat je huid uitrekt, zich continu herstelt en weer verder rekt, is een logische verklaring voor de jeuk. Dus naast liefkozend aaien (op de plek waar vermoedelijk je darmen zitten en niet je baby), smeer ik twee keer per dag olie op mijn groeiende buik.
Soms doet het weer pijn, vooral als ik naar de wc moet. Ik vrees voor de zogeheten bandenpijn. Maar al met al vind ik het wonderbaarlijk dat je lijf dit kan. Alles wordt aangepast: je heupen zijn zachter, je navel zit hoger. En dat gebeurt gewoon. Zonder dat je er iets voor hoeft te doen.
Eigenlijk ben ik het alweer vergeten, hoeveel last ik had die eerste paar maanden. Misschien dat daarom niemand er ooit aan heeft gedacht het te delen. Je weet het al zo snel niet meer.