Hoewel ik nu ineens continu met z’n tweeën ben, zijn er momenten dat ik me nog nooit zo alleen heb gevoeld.
Alleen omdat niemand begrijpt wat er gebeurt met mijn lijf en in mijn hoofd. Ook andere zwangere vrouwen niet, want niemand is hetzelfde en voor iedereen is het anders. Alleen omdat ik soms ook mezelf niet meer (her)ken en dan niet weet waar ik het moet zoeken.
Ik voel me naakt, kwetsbaar en wil het liefste in de man of een veilig hoekje kruipen. Dat alleen-gevoel heb ik al van kinds af aan gehad. De ene keer was het meer aanwezig dan de andere keer. Terugkijkend denk ik dat het begon toen mijn lijf begon te veranderen en het gevoel een bewustwording van mijn eigen kwetsbaarheid tekende.
Zoals dat gaat met gevoelens leer je ze steeds beter begrijpen. Ik merk nu dat ik overvallen kan worden door een gevoel van liefde en beschermingsdrang zoals ik dat nog nooit heb gehad. En de angst om iets kwijt te raken dat ik nog niet eens heb gezien. Net als de angst om tekort te schieten, om niet genoeg te kunnen doen. Dat kan dus heel erg eenzaam zijn.
Waar de man opmerkt dat ik soms veel aan mijn buik zit, besef ik dat het vasthouden en aaien van mijn buik het meeste is wat ik nu kan doen. Mijn handen zijn de ultieme vorm van liefde en bescherming zolang ik de kleine nog niet vast kan houden.
Waar de man me vertelt dat ik het zo goed doe en dat hij het zo bijzonder vindt dat die kleine zo veilig in mijn buik zit, voelt het voor mij nu al alsof ik te weinig doe. Vandaar die handen.
Iedere andere ouder zal het gevoel waarschijnlijk delen en toch voelt het alsof niemand begrijpt wat er in me omgaat. Die combinatie van liefde, angst om te verliezen en behoefte om te beschermen denk ik te herkennen als het lot van de ouder. Vermoedelijk blijft het je leven lang aanwezig en leer je er geleidelijk mee omgaan. Als het goed is, leer je het op een gegeven moment zelfs delen met die andere ouder van je kind.
Ironisch genoeg kan ik niet wachten tot ik de kleine vast kan houden. Terwijl hij nu op de veiligste plek zit van zijn leven. Ach, het ouderschap. Een grote paradox.