Kraamtranen komen rond de derde dag is mij verteld. Alleen liep het allemaal wat anders dan gepland en lijken mijn kraamtranen gepaard te gaan met ontladingstranen en zijn ze verspreid over de eerste paar weken.
Ik huilde toen de kleine man ineens op de wereld was. Een bundeltje haar, bloed en heel hard huilen. Drie uur lang gaf ik alles bij het persen en halverwege die laatste wee riep de arts ‘stop maar, hij is er al!’. En ineens herinnerde ik me wat ik aan het doen was. Een mensje baren. En daar was ‘ie, in vol ornaat. Een onderdrukte snik, een hap naar adem van bewondering.
Ik huilde toen we thuis kwamen uit het ziekenhuis. De kleine man naast me, slapend in de Maxicosi. Klaarlichte dag, maar het voelde alsof ik in een ander universum zat. Thuis. Dat dat zoveel met je kan doen.
Ik huilde toen de huisarts vroeg hoe ik terugkeek op de bevalling. En ik ontdekte dat het vooral het herstel was waar ik zo verdrietig van werd. We hadden het ons zo anders voorgesteld.
Ik huilde toen ik van de man mijn kraamjuweel kreeg: een gesloten slavenarmband met daarin gegraveerd mama Hannah 06-07-2018. Handgemaakt in Engeland, want in Nederland niet te krijgen. Een zoektocht van anderhalf jaar, met de meest bijzondere timing ooit.
Ik huilde toen ik voor het eerst helemaal alleen heb gedoucht. Staand onder de straal, alleen afdrogen en niet langer als een patiënt door de man worden aangekleed.
Ik huilde toen we voor het eerst, eindelijk, met de kinderwagen naar buiten liepen. Mijn eerste moment in de buitenlucht, samen met de kleine man. Een klein stukje wereld dat we voorzichtig samen durfden te betreden.
Ik huilde toen de kleine man weer verging van de pijn van krampjes en ik absoluut niks kon doen om het makkelijker voor hem te maken. Dat je kind pijn heeft en jij niks kunt doen is het meest ondraaglijke wat er is.
Ik huilde toen de kleine man voor de zoveelste keer halfslachtig aanhapte aan de borst en na twee minuten in slaap viel. Ik voelde me een melkmachine, ik twijfelde omdat ik zijn huiltje misschien niet goed had begrepen en boven alles voelde ik me zo ontzettend moe, het eerste moment dat ik er echt doorheen zat.
Ik huilde toen ik foto’s terugkeek van de bevalling en het langzaam tot me doordrong hoe heftig het is geweest. Tijdens het hele gebeuren was ik ergens anders leek het wel, volledig gericht op de weeën doorstaan. Ik lig met een glimlach te persen zag ik op de foto. Lang leve de yoga juf.
Er staan me nog veel huilmomenten te wachten en ik ben er blij om. Ik heb nogal wat te verwerken. Inmiddels is de kleine man twee weken en twee dagen oud en zijn we onze kraamperiode gestart. We maken er met z’n drieën wat van, ieder met z’n eigen huiltje.