Hij is al 8 weken en 3 dagen oud. Ik kan niet aan hoe snel hij groeit. Ik kan me nu niet voorstellen dat ik straks weer naar kantoor ga of hem achter moet laten bij de opvang.
Toen hij geboren werd leek het me onmogelijk, maar liefde voor je kind blijft groeien. Wat ik voelde toen ik hem voor het eerst vasthield, wordt met de dag sterker. Hoe groter hij wordt, hoe dichter ik hem bij me wil houden. Hoe meer hij de wereld ontdekt, hoe meer ik hem er tegen wil beschermen. Met elke nieuwe vaardigheid die hij leert, word ik me bewuster van hoe kwetsbaar hij is.
Meer nog dan toen hij een propje mens was dat helemaal niks kon, wil ik hem nu vasthouden. Soms ontplof ik vanbinnen van liefde als ik zie hoe onschuldig en lief hij is. Dan doet het me bijna fysiek pijn. Als hij zo rustig op de bank ligt te kijken naar de schaduwen van het gordijn kan ik wel janken omdat ik er alles aan zou doen hem zo tevreden te houden.
Vorige week kreeg ik mijn eerste échte grote lach, puur omdat ie mij zag. Geen stuiptrekking, geen gevolg van kriebelen op de juiste plek. Gewoon mijn gezicht, vlak bij dat van hem zorgde voor een enorme glimlach. Was bijna net zo mooi als toen ie ter wereld kwam. Zo’n cadeautje, speciaal voor mij. Kon nog net mijn tranen binnen houden.
‘Je bent echt een moeder nu’, zegt de man liefdevol als ik dit allemaal met hem deel. En ik realiseer me steeds meer dat deze mengeling van onzekerheid, trots, beschermingsdrang en onvoorwaardelijke liefde een nieuwe, constante aanwezigheid is die ik de rest van mijn leven bij me draag. Ik hou er stevig aan vast en hoop dat het me kracht geeft in moeilijke tijden – en dat ik het (hem) los kan laten op de juiste momenten.