Dit weekend gaan de man en ik voor het eerst een nachtje met z’n tweeën weg. Alsof hij het aanvoelt heeft de kleine man ons deze week dus maar volledig uitgeput.
Weer eens een nachtje doorslapen, dachten we. Weer ongegeneerd tegen elkaar aan kruipen, leek ons fijn. Dus nu de kleine man ruim vier en een halve maand oud is, gunnen we onszelf een nachtje samen. Met z’n tweeën, like the old days. Sauna in de bossen, hotel in een kasteel – even helemaal tot rust komen.
Nu hebben we niet het moeilijkste kind. Hij sliep zelfs al een paar keer een hele nacht door. Tot deze week. Zondagavond begon het. Om tien uur ’s avonds werd hij wakker en wilde daarna niet meer in zijn bedje liggen. Of vooral wilde hij niet alleen liggen. Zodra we hem vijf centimeter van ons af hielden om hem weg te leggen, was het pure hysterie. Dus daar ging hij, hoofdje op mijn rechterarm, lijfje tegen mijn borst. Vijf nachten lang.
Niet dat het daarmee pais en vree was. Nog steeds werd hij ’s nachts wakker, meestal zo’n zes keer. Soms met dorst, meestal moest ik gewoon een paar rondjes door de woonkamer wandelen en dan konden we weer naar bed. Nu slaap ik niet fantastisch met zo’n kleintje naast me. Je blijft toch alert. En de man is ook niet zo’n type dat overal onverstoorbaar doorheen slaapt.
Ik ben nog nooit in mijn leven zo moe geweest. Het weekend kon niet snel genoeg beginnen.
Het is ook wel een intense week. De kleine man kreeg zijn eerste oefenhapjes (zoete aardappel, smullen) en dat leverde waarschijnlijk krampjes op. Woensdag moest er een echo gemaakt worden van zijn heupjes (alles in orde) en donderdag kreeg hij prikjes.
Gek genoeg lijken die prikjes hem weer een beetje tot zichzelf te hebben gebracht. Donderdagmiddag was hij even intens verdrietig en daarna heeft hij bijna alleen maar geslapen. 39 graden koorts, maar nog steeds glimlachen als hij even wakker werd. Omdat op zo’n dag alles mag, lagen we om acht uur met z’n drieën in bed; de kleine man in zijn babynestje tussen ons in, in het Grote Bed. Plots sliep hij weer een paar uur achter elkaar door zonder een kik te geven. Even wakker voor een flesje, even wakker voor een rondje wandelen.
Vanmorgen voelde ik me als herboren. En opeens voel ik ook hoe spannend ik het vind.
Een nacht zonder ons mannetje. Ik kijk er onwijs naar uit en ben er zo ontzettend aan toe, deze nacht weg. Maar toch. De eerste nacht zonder de kleine man. Morgenochtend vertrekken we. Ik ben benieuwd hoe deze nacht gaat zijn. Al maakt het eigenlijk weinig uit. Ik weet nu al dat zondagavond, als we weer thuis zijn, de beste nacht wordt van de week.