Ze zeggen dat je in de eerste paar jaar met een gloednieuwe baby gemiddeld drie uur minder slaapt per nacht. Ik vind dat vrij optimistisch. Ik heb nieuwe grenzen ontdekt en overschreden als het gaat om vermoeidheid. Onze vakantie bleek daarin een dieptepunt.
Lekker de zon opzoeken, dachten we. Even uitrusten met z’n drietjes, dachten we. Dus hop, in het vliegtuig naar Tenerife, aan het begin van het nieuwe jaar. De kleine man deed het fantastisch; beetje slapen, beetje kletsen, beetje spelen, niet huilen. Vol goede hoop stapten we de Spaanse warmte in.
Het hotel overtrof onze verwachtingen. Uitzicht op de zee en de vulkaan, een bed waar we met z’n vijven in konden liggen, een eigen woonkamertje en keuken en een serieus opgemaakt campingbedje voor de kleine man. So far, so good. Toen kwam de eerste nacht. We maakten eerst de fout om toch uit eten te gaan, voor het eerst met de kleine man erbij. Die was het er niet mee eens en wilde alleen maar op schoot of slapen – maar niet in de kinderwagen. Het campingbedje bleek voldoende voor de eerste twee uur en daarna moest hij bij ons liggen in het Grote Bed. Ieder uur werd hij wakker en sliep dan weer in na vijf minuten sussend rondwandelen in de woonkamer. Overdag was alles pais en vree, grote glimlachen, nieuwsgierige blikken en gelukkige kiekjes. Maar elke nacht was drama.
Eenmaal thuis stortte ik in. Volledig gesloopt en nog helemaal niet klaar om weer het gewone leven aan te gaan. Huilend zat ik bij de man op schoot, intens verdrietig door mijn gebrek aan emotie – hoe alles afgevlakt wordt door vermoeidheid. Het besef dat het echt, echt, echt niet makkelijk is, zo’n eerste kindje. Dat je sociale leven eronder lijdt, je romantische leven, je zelfvertrouwen en je energie. Het besef dat je meer kunt hebben dan je dacht en dat je altijd alles zult blijven geven voor de kleine man, maar dat je dat niet kunt doen zonder ergens anders iets op te geven.
De volgende ochtend werd ik uitgeruster wakker dan in de maanden ervoor. Ze zeggen dat baby’s beter slapen als ze overdag een paar keer gehuild hebben, omdat huilen ervoor zorgt dat je stress loslaat en meer rust in je lijf krijgt. Ik was even vergeten dat dat ook voor volwassenen geldt. Het geheim voor rust in de tropenjaren is dus duidelijk: huilen tot je er bij neervalt.