Mijn kind is een jaar oud. Een heel jaar. Wat gek is, want gisteren was hij nog een baby’tje in mijn armen. Oogjes vaker dicht dan open, lipjes tevreden getuit. Hij paste makkelijk op de onderarm van de man.
Het was warm toen hij geboren werd, warmer dan het nu is. Eerst wilde hij er niet uit komen en toen dat toch gebeurde, duurde het hem veel te lang. Dus woest was hij, toen hij eindelijk de ziekenhuislucht inademde. Met een grote frons schreeuwde hij moord en brand. Totdat hij mijn vinger gevonden had en die stevig vasthield, ondertussen zoekend naar mijn borst. Wij waren daar, zijn vader, hij en ik – en de wereld was goed.
Nu heeft hij ineens voorkeuren voor eten, geen tijd meer voor knuffelen en zijn zijn voetjes geen zachte kussentjes meer, maar kleine, platte jongensvoeten. Alsof het niets is zet hij vier, vijf, zes wankelende stapjes van de box naar de bank – kijk mama, zonder handen! Hij maakt stiekem grapjes, gilt expres heel hard om ons te laten schrikken en ligt dan krom van het lachen. Houdt trots zijn plastic hengel omhoog naar iedereen die het maar wil zien en gluurt om het hoekje van de deur om te zien wat er nu weer te ontdekken is.
Van het beleven van alleen maar nieuwe dingen, schieten er nu opeens herinneringen omhoog, want vorig jaar was het ook zo warm. Vorig jaar had hij ook zulke schattige zweethaartjes en gingen we met een koude doek over zijn voorhoofd. We beginnen nu alles voor een tweede keer te beleven. En dat maakt een eerste verjaardag zo bijzonder. Ja, hij wordt ieder jaar weer een jaartje ouder en deze keer zal hij zich niet herinneren. Maar voor mij is het een belevenis die hierna nooit meer gaat komen. Opeens is hij niet alleen meer onderdeel van het nu en de toekomst, maar ook van het recente verleden. We hebben een leven samen opgebouwd en de seizoenen zijn onze getuige.
Straks gaat hij praten en hele verhalen vertellen. Dan fietst hij ineens en voordat je het weet moet je helpen verhuizen omdat hij op kamers gaat. Nog zoveel nieuwe dingen die we gaan beleven. Dingen die ik zal bewonderen, meer dan dat ik me erover verwonder. Want ik ben zijn moeder en hij is mijn kind en dat is hoe de wereld is. Vanaf nu, voor altijd.