En potverdorie, op sommige momenten zou ik het bijna vergeten. Ze zeiden wel dat een tweede heel anders is dan een eerste, maar dat het zo waar was had ik eigenlijk nooit bedacht.
Met een ronddrentelende dreumes heb je niet alleen je handen vol, maar ook, logischerwijs, minder momenten voor jezelf. Minder rustmomenten voor jezelf betekent ook minder bewuste aandacht voor de nieuwe baby in je buik. Sterker nog, pas als de kleine man in bed ligt en we het huis aan kant hebben en ik uitgeput op de bank plof, heb ik de puf om de kleine te voelen schoppen. Dus hier een kleine excuusbrief aan onze Wimpie;
- sorry dat ik nu ineens wel gewoon koffie drink
- sorry van alle blauwe kaas die ik nu wel eet
- sorry dat ik pas bij 21 weken de eerste buikfoto heb gemaakt – en daarna ook weer direct een paar weken niet
- sorry dat ik geen dagboekje bij heb gehouden van al mijn kuren
- sorry dat ik je veilige nestje zo belast met het sjouwen van je grote broer
- sorry dat ik geen aparte kinderkamer voor je verf
- sorry dat ik niet nu al bezig ben met het ontwerp voor je geboortekaartje
- sorry dat ik geen grootschalige aankondiging op social media heb gedaan van je komst
- sorry dat ik de oude kleren van je broer in de la leg in plaats van eindeloos nieuwe spullen voor je shop
- sorry dat ik niet ieder schopje zo bewust mogelijk meekrijg
- sorry dat ik niet de energie heb om uitbundig vrolijk te zijn
Daar staat tegenover dat ik met een heel nieuw gevoel van zelfvertrouwen deze zwangerschap doorsta. Los van irrationele angsten in de eerste drie maanden dat er iets mis zou zijn, ben ik vol vertrouwen in mezelf en in dit kindje.
Al in de 14eweek voelde ik hem schoppen en slechts vier weken later kon ook de man zijn kleine voetjes voelen bewegen. Al een paar maanden herken ik een patroon in drukke dagen om te bewegen en dagen om te groeien waarbij ook mijn buik weer verder uitrekt. Inmiddels, met 23 weken, heb ik het gevoel dat ik hem al zo goed ken. Hij is een stuk rustiger dan de kleine man, die continu ravotte in de buik. Deze is relaxter, maar mijn verwachting is dat hij sneller de buik uit wil dan zijn grote broer. We gaan het zien.
Weer een zomerkindje, dicht bij de verjaardagen van zijn moeder en zijn broer. Hoewel de tijd vliegt en ik opeens al over de helft ben, kijk ik op een hele andere manier naar hem uit. Bij de kleine man moest ik mezelf ontdekken als moeder. Nu voelt het alsof ik meteen ruimte heb voor de mini-man. Ik kan niet wachten tot hij er is.