Weer een week verder. Een extra lange week, want Pasen. Naast de gebruikelijke blijmakers en energievreters ook zowaar wat extra stukjes. Want de zon scheen en maakte iedereen gelukkig en nu is het perfect schrijfweer om die gelukmakers op papier te zetten.
Blijmakers
- Ik heb twee vriendinnen toegevoegd aan mijn kring van fysieke sociale contacten. Allebei op afstand. We wandelen, hier in het plantsoen. Netjes met 1,5 meter tussen ons in. En het is een verademing om weer even een gezicht in het echt te zien, om te kunnen kletsen – en even stil te kunnen zijn. Nu heb ik 3,5 mens in mijn sociale omgeving. De man, twee vriendinnen en de kleine man. Ik hoop dat het corona-proof is.
- In het weekend het nieuws maar 1x per dag lezen. In de begintijd van corona (want die zijn we nu toch wel echt voorbij), las ik ieder uur ongeveer het nieuws. Op werkdagen blijft het fijn om op de hoogte te zijn. Maar in het weekend is het heerlijk om even ‘coronavrij’ te zijn en pas aan het eind van de dag de stand van zaken kort door te nemen.
- Dat Diederik Gommers, NVIC, een concrete indicatie heeft gegeven voor het versoepelen van de maatregelen. Bij 700 coronapatiënten op de IC. Dat is de helft van wat er nu ligt. Nog een lange weg te gaan, dat zeker. Maar ik houd van stipjes op de horizon en nu alle vakanties en weekendjes weg vervallen, is dit een stipje waar ik extra blij van word.
- Ik kook ontzettend lekker de afgelopen tijd. Er zijn twee kookboeken waar het bijna niet mee mis kan gaan en waarmee we elke keer weer nieuwe smaaksensaties ontdekken. Heel Veel Veg & Simpel. Dikke tip. Koop ze nu, maak elke week een nieuw gerecht en geniet.
- De man maakt een nieuwe boekenkast. De boekenkast die we vier jaar geleden, toen we hier kwamen wonen, voor ogen hadden. Het is een groot schuur-, boor en zaagfestijn, waarbij we hopeloos proberen om deuvels en secondelijm uit de mond van de kleine man te houden, maar het wordt zo ontzettend mooi!
- Knutselpakketten en ansichtkaarten van de oma’s. Wekelijks ontvangen we uit twee uithoeken in het land een teken van aandacht en liefde van de oma’s, omdat zij de kleine man zo missen. Ansichtkaarten om eindeloos details op de ontdekken en knutselpakketten om mee aan de slag te gaan. Heerlijk.
Energievreters
- Er niet gewoon even uit kunnen om een kopje koffie te drinken. Een lekker kopje koffie, uit mokken die je niet zelf af hoeft te wassen, met opgeschuimde melk die altijd net wat romiger is dan thuis.
- Niet even afgeleid kunnen worden door andere mensen en hoe zij hun leven leiden, als je er dan uit bent voor dat kopje koffie of die korte shopsessie. Gewoon gezichten, uitdrukkingen, gedragingen, flarden van gesprekken. De dingen die je opvangt uit andere levens dan je eigen als je er ‘even uit’ bent. Zodat je weer geprikkeld wordt en je eigen wereldje een beetje in perspectief kunt zetten.
- Vrijdag werd het me even teveel om mijn werk te doen. De gedachte aan al die ouderen die in hun appartementen en kamers zitten zonder bezoek te mogen ontvangen, vloog me enorm aan. Ik denk aan mijn opa die nog ‘thuis’ woont (in een zorgflat), maar niet begrijpt dat hij geen handen mag schudden. Aan al die dementerende ouderen die eigenlijk niks meer begrijpen. En de druk die het legt op de zorgmedewerkers, die niet alleen familie de deur moeten wijzen als ze toch op bezoek proberen te gaan, maar ook de enige contactpunten zijn voor al deze mensen, vind ik ook heftig. Het is bijna niet te doen om daar vanuit huis de juiste communicatiemiddelen voor op te leveren. Uiteindelijk lukt het wel, maar dat was voor mij het moment om het weekend eerder in te luiden (met een monsterdut van 2,5 uur) en de nodige rust te pakken.
- Net als dat wij, grote mensen, de prikkeling missen van contact met anderen en bezoekjes naar oorden buiten de deur, begint ook de kleine man wat verveeld te raken in zijn omgeving. Inmiddels kent hij het huis en ook de kleine tuin, behoorlijk goed en wordt hij onvoldoende geprikkeld. Dat resulteerde al twee keer in het overslaan van zijn middagdutje en als er iets is dat energie kost is het wel om een hele dag een oververmoeide dreumes te moeten vermaken. Dus vanmorgen hebben we hem het park doorgejaagd en zijn we nog een extra blokje om gegaan. Hij slaapt. Al een uur. Ouders: 1. Kleine man: 0.
Tot zover, voor nu. Alles uit de vorige stukjes blijft overigens staan, dus al met al levert deze tijd al behoorlijk wat blijmakers en energievreters (ofwel: inzichten) op. Nog 2 weken – en dan waarschijnlijk nog een paar. Maar we houden vol en stabilisatie is nog nooit zo’n mooi woord geweest.