Liefde in tijden van corona #7

Het was een week van veel emoties. Hij begon slecht, met tranen en vermoeidheid en een alom futloos gevoel. Maar toen werd het weekend, scheen de zon en haalden we allemaal drie keer diep adem.

Blijmakers

• De kleine man kan nu hele gesprekken voeren over de telefoon. Van een angstige blik bij videobellen in het begin van de social distancing, grist hij nu de telefoon uit mijn handen als ik zijn opa aan de lijn heb en neemt het gesprek moeiteloos over. Inclusief ijsberen, opgetrokken schouders en goed getimede pauzes. Ik vind het een van de leukste dingen die ik in de afgelopen jaren heb gezien.
• Ik ben voor het eerst in mijn leven voor de tweede keer hetzelfde boek aan het lezen. Mevrouw, mijn moeder. Van Yvonne Keuls. Bijzonder genoeg staat haar handtekening voorin, gericht aan mij, maar ik heb geen idee meer hoe ik er aan kom. Maar alle kleine Indische dingen in het boek maken me blij.
• Het haar van de kleine man groeit lekker hard, dus je ziet al bijna niet meer hoe ik zijn kapsel vernacheld heb. En ik kan lachen om de zielige plukjes die we nog steeds af en toe tegen komen.
• Fietsen naar een speeltuin met de kleine man achterop, om op afstand koffie te drinken met een vriendin. Heerlijk om in het zonnetje in beweging te zijn, weer te kletsen en de kleine man te laten spelen met andere kinderen. Of, in zijn geval, op afstand te laten kijken – deze dreumes neemt social distancing bloedserieus 😉
• We hebben een puntzak friet gehaald, met mayo, en in de zon onder een boom opgegeten. Met z’n drieën. De kleine man op z’n fietsje, de man en ik hand in hand. Ja jongens, pure romantiek was het. En dat gewoon op de dinsdag.
• Na mijn dutje en het middagslaapje van de kleine man, komt hij nog even bij me liggen in het Grote Bed. Dan lees ik een boekje voor en hebben we een bonusmomentje samen. Met Wimpie in het vooruitzicht geniet ik daar extra van, zo bewust mogelijk.
• Er waren blauwe bessen over die het geen dag meer zouden volhouden, dus heb ik blueberry muffins gebakken. Gewoon, zomaar, met wat we in huis hadden. Kleine bakkoningin die ik ben. En als bes op de muffin kan de kleine man nu ‘taartje’ zeggen. Trots hoor.
• Nog drie dagen werken en dan heb ik verlof. Ik mag mijn overdracht met mijn vervanger op kantoor doen en kan mijn directe collega’s nog even op afstand uitzwaaien. Alleen maar mooie vooruitzichten.

• 

• 

• 

Energievreters

• We kregen een kaartje van de ene oma en een knutselpakket van de andere oma en ik zat huilend aan tafel omdat ik zo graag wil dat ze de kleine man weer kunnen zien.
• De studentenflat achter ons waar gewoon feestjes gegeven worden. Ik weet niet of ze de naam anticoronafeestje mogen dragen, maar los van overlast levert het ook een groeiende frustratie van mijn kant, richting mensen die de maatregelen gewoon niet serieus nemen. Kortzichtige, egoïstische mensen die ik in hun gezicht wil hoesten. Zo. Mag ook wel eens gezegd worden.
• We hebben allemaal ons breekpunt gehad inmiddels. De kleine man en ik al een poosje terug. De man nu ook, na zes weken, het werd tijd. Maar het vergt energie, geduld en liefde (geloof, hoop en liefde?) om met elkaar in gesprek te blijven en er samen uit te komen. Dat is gelukt en dat is dan weer een blijmaker.
• Het gemis werd me teveel deze week. Ik heb mijn moeder al zeven weken niet gezien. Acht, eigenlijk. Een aantal vriendinnen wel, zij het op afstand. Maar in tijden van zwangerschap heb ik toch mijn moeder graag vaker in de buurt. En om me heen gaan veel mensen toch op bezoek bij hun ouders. Op afstand, dat wel, maar ze zien elkaar. Ik heb lang gedacht dat ik het moeilijker zou vinden om elkaar te zien, maar niet te mogen knuffelen, dan elkaar helemaal niet te zien. Misschien dat het keerpunt nu is bereikt. Gelukkig duurt het nu ook nog maar een week voordat we de kleine man er weer heen rijden voor een oppasdag. Dus die paar dagen kunnen er nog wel bij.

Hoe lang de maatregelen duren, weten we niet. Of er daadwerkelijk een 1,5 meter samenleving geïmplementeerd gaat worden, weten we ook nog niet. Maar voor mij voelt het alsof het einde in zicht is als we weer contact hebben met de opa’s en oma’s en de kleine man. Daarna zien we wel verder. Grappig hoe een crisis je eerste behoefte en belangrijkste prioriteiten zo makkelijk blootlegt.