Kracht

In principe ga ik deze bevalling vol vertrouwen in. Maar een beetje angst popte de laatste weken toch, onverhoopt, op. Toen werd het dinsdag en gebeurden er drie dingen die op één dag die angst weer omzette in vertrouwen. En dat had alles te maken met mijn verloskundige, een boek en een fotograaf.

Yoga

Het is dus coronatijd, voor wie het even vergeten was. Daardoor gaan mijn yogalessen niet door. Bovendien is mijn yogajuf zelf net bevallen, dus was het sowieso al anders. Ik kan de lessen online volgen hoor, samen met alle andere vrouwen en een uiterst lieve andere yogajuf, maar de ervaring zit hem voor mij in het feit dat ik mijn huis uit ga, een eigen plek vol rust in ga en vanuit daar een moment voor mezelf kan hebben. Werkt toch anders vanaf je eigen keukentafel.

Afijn, waarom is dat zo erg? Omdat ik bij de vorige bevalling zo ontzettend veel aan mijn yoga heb gehad. Ademhalen heeft me bijna 20 uur staande gehouden, in een bubbel, zonder pijn. Nu kom ik minder tot rust. Door het gebrek aan yoga, maar natuurlijk ook vanwege het feit dat ik al een dreumes heb rondlopen. Dus dacht ik ineens, wat nou als ik deze keer wél pijn heb? Hoe kan ik dat dan aan? Ben ik wel in staat me daar doorheen te ademen? Hoeveel pijn kan een bevalling eigenlijk doen?

Veilig

Ik besprak bovenstaande met mijn verloskundige en ze luisterde. De man zat er bij, hij mocht weer mee, jeej!, en luisterde. ‘Ik denk dat je binnen no-time weer in die bubbel zit,’ zei de man, ‘dat is gewoon je karakter, yoga of niet.’ De verloskundige beaamde dat. Ze zat daar, ontspannen, vol vertrouwen, met een grote glimlach, allemaal dingen te zeggen die me gerust stelden, die me konden helpen en die me, letterlijk, weer lucht gaven. Een omgeving waarin ik me veilig voel zou het belangrijkste zijn en daar zou zij voor zorgen. We zouden dit klusje samen klaren en zij was mijn partner-in-crime. Los van de man natuurlijk. En ze gaf me een leestip, zoals ze elke keer deed, maar nu besloot ik er ook naar te luisteren.

Strijdlittekens in het juiste licht

‘We moeten maar wel snel een afspraak maken,’ zei ik eerder die week tijdens een wandeling tegen een bevriende fotograaf, ‘want straks is die buik zo groot dat er geen mooie foto meer van te maken is.’ We voegden daad bij het woord en zo zat ik die dinsdagmiddag op de grond in de gang, want ‘daar was het licht zo mooi’. Het hele huis sjouwden we door, op zoek naar het beste licht. Toen ik uiteindelijk een sneak preview kreeg van het beste shot van de dag, wist ik niet zo goed wat me overkwam. Ik had bedacht om deze keer niet teveel met blote buik te doen, want van de vorige shoot vond ik die mét kleding uiteindelijk mooier. Maar toch, dacht ik, wil ik ook vastleggen hoe het is. En het is prachtig.

Er straalt zoveel kracht en vertrouwen uit deze foto, dat ik spontaan zin krijg in deze bevalling. Daar zit ik, op en top vrouw, klaar voor alles. Opeens begrijp ik waarom vrouwen de strepen op hun buik zien als strijdlittekens. Hier groeit een mens en ik hou hem veilig. Hier wordt leven gemaakt dat ik straks ter wereld breng. Hoeveel pijnstillers, hormonen, keizersneden of vacuümpompen er voor nodig zijn, mijn lijf zorgt voor dit kind.

De oplossing voor alle angsten en trauma’s rondom bevalling is dus eigenlijk heel simpel; bel Stephan van De Grote Dag, laat hem zoeken naar het juiste licht en vrees niet om je blote buik te laten zien.

Dan nog dat boek

Toen werd het avond en ik kroop op de bank met het boek dat de verloskundige me had aangeraden. Positief over Bevallen. En ik las en las en las. Soms moest ik even een traantje wegpinken, want het ‘gouden uur’ na de bevalling heb ik nooit zo beleefd en misschien voel ik me daar wel schuldig over. Soms gniffelde ik, want zo positief als zij is over onhebbelijke zaken als ontlasting tijdens het bevallen, is het tegenovergestelde van mijn ervaring daarmee. Maar vooral zuchtte ik, van verlichting, van loslaten, van acceptatie. Ik heb mijn bevalling een stuk minder bewust meegemaakt dan de meeste vrouwen in dit boek. Maar ik kan nu terugkijken op hoe ik het heb meegemaakt en trots zijn op mezelf. Herkennen waar ik toen eigenlijk al beter wist wat de staat van mijn lijf was dan ik op dat moment dacht. En vooruitkijken naar hoe ik deze bevalling in wil gaan, waar ik behoefte aan heb en wat ik juist niet wil.

Het is onvoorstelbaar als je beseft hoeveel je te zeggen hebt en wat je van tevoren al kunt aangeven. Met de hulp van mijn verloskundige en een regelmatige blik op die foto die alles zegt, ga ik deze bevalling vol vertrouwen in. Kom maar door, kleine man, we kijken naar je uit.