“Hoe was je dag?” vroeg de man nadat hij thuis kwam van zijn werk. “Zwanger,” antwoordde ik, en beter dan dat kon ik het simpelweg niet beschrijven. Het was zo’n dag, uiteindelijk zo’n week, waarin alle zwangerschapskwaaltjes even van zich lieten horen. Want je moet ook weer niet té zen worden natuurlijk.
Dus heb ik meer dan een uur gedaan over de boodschappen. Mijn lijstje moest ik er zes keer opnieuw bij pakken terwijl ik al minutenlang voor hetzelfde product stond. Had ik het nou al in mijn karretje? Moest ik er twee of drie van hebben? Of staat het helemaal niet op het lijstje? De traagheid droop er vanaf en als mijn hormonale schommelingen niet net de goede kant op hingen, was ik van ellende in huilen uitgebarsten.
Een combinatie van vergeetachtigheid en traagheid die ik echt alleen ken van tijdens het zwanger zijn, maakte dat ik alles liet vallen. Want waarom zou je een mes vasthouden tot je hand boven de tafel is? Net zo makkelijk om het los te laten op twee centimeter voordat het niet meer op de grond kan vallen. Oh – en over vergeetachtigheid gesproken, je dacht dat je de naam van je schoonmoeder na 7 mooie jaren al wel kende? Think again. De naam van je eigen kind gaat nog net, maar veel meer moet je niet willen.
En dan alle lichamelijke ongemakken die zich zo tegen 38 weken lekker hebben opgestapeld. Maagzuur houdt me ’s nachts wakker en maakt dat ik meer melk drink dan de kleine man. Dan is er ook nog dat eindeloze plassen. Of ik geen blaasontsteking had, vroegen de man en verloskundige. Nee, zeiden de huisarts en ik. Pijnlijke harde buiken, beurse ribben, kramp in mijn liezen en benen. Om nog maar te zwijgen over het meest ongemakkelijke ongemak, dare I say it, aambeien. Ja hoor, het is er allemaal.
Mijn schoenen kan ik niet meer aan, dus ik was dankbaar voor de zomerse dagen waarin ik moeiteloos mijn slippers aan kon schieten. Nu vervloek ik de regen en pers ik me weer in net te strakke gympies. Het liefste draag ik helemaal geen broek meer, maar dat is toch gek als iedereen zo naar binnen kan kijken, dus heb ik mijn maatje 40 preggo broek uit de kast getrokken. Hij mag weer.
Dit alles gezegd en geklaagd hebbende, gaat het verder best goed. Ik zit comfortabel in mijn bubbel en geef me volledig over aan mijn eigen traagheid van begrip. Los van het feit dat deze nieuwe kleine man een uit de kluiten gewassen stuiterbal is en mijn binnenste nogal wat te verduren heeft, ben ik er meer klaar vóór dan klaar méé. Die paar weken kan ik hebben.
Echt alles staat klaar, wieg en box zijn gisteren neergezet – en ik heb de foto’s van mijn belly shoot binnen van De Grote Dag. Het fotoboek dat ik wilde maken van 2019 is af en ik lees de Linda alsof het een lieve lust is. Ondertussen bak ik lavendelcake en gaat de corona liveblog van NOS meer over Black Lives Matter (which they do), dus voelt het alsof ook de wereld weer wat normaler (minder corona) wordt. Ik stop mezelf vol met vezels, vraag de man om alles voor me te onthouden en gun mijn voeten een paar keer per week een bruisend voetenbadje.
Zoals ik al zei. Mijn dagen zijn, nou ja, zwanger.
