Het is zaterdagmiddag, tien voor drie. Alle mannen in huis slapen. Ik drink een kop thee, heb een fijne afspeellijst opgezet en vraag me af of ik net zo van dit moment had kunnen genieten als ik vannacht niet zo goed geslapen had.
Gisteravond was het drama. Nr. 2 had last van zijn maag en was ontroostbaar aan het krijsen. Dat hadden we eerder gehad en daar leer je van, dus om 21.00u ging ik naar bed. Met het idee dat ik de man rond middernacht af zou lossen. Nr. 2 viel om elf uur in slaap, ik ook en om zeven uur werd ik wakker. Eigenlijk hadden we allemaal goed geslapen.
Een bijzonder unicum, gezien de nachten tot nu toe nog altijd zwaar zijn en ik ze niet goed los kan laten. Eerder deelde ik met een paar mensen het bericht dat het niet zo goed met me ging. Ik twijfelde zelfs of ik geen professionele hulp moest zoeken. Therapie. Overladen met lieve, begripvolle en ondersteunende reacties, leerde ik 2 dingen begrijpen:
- Ik vergelijk mezelf veel te veel met anderen. Emotie wint het van de ratio en ondanks dat ik wéét dat ik niet de enige ben, voelt het wel vaak zo. Mijn hoofd slaat op hol en ik maak mezelf wijs dat al die andere moeders nergens last van hebben.
- Bovenstaande en eigenlijk al die momenten waarin mijn geduld naar -10 schiet, mijn wanhoop en frustratie naar +100 en mijn onzekerheid als moeder geen grenzen kent, komen door oververmoeidheid. Vier maanden lang niet langer dan 2 uur achter elkaar slapen is niet normaal. Dat sloopt je en maakt je, eerlijk is eerlijk, gewoon een klein beetje gek.
Nu ik dat weet is mijn wereld niet ineens perfect. Ik kan nog steeds niet alles aan. Maar het helpt me om tot tien te tellen, de berichtjes erbij te pakken van al die moeders en vriendinnen en soms even hardop tegen mezelf te zeggen: je bent moe. Vermoeidheid doet dit, niet JIJ.
Want dan voel ik me niet schuldig dat ik om half negen naar bed ga, in plaats van nog gezellig een film kijk. Dan kan ik zonder al teveel moeite de nacht overlaten aan de man en proberen de slaap te pakken die ik nodig heb. Dan zeg ik dat ik dit weekend niet wil afspreken omdat ik thuis wil zijn zonder iets te hoeven – zonder dat ik me saai voel.
Ik bén namelijk saai. En dat is ok.
Want dan krijg je dagen als vandaag. Dagen waarop alles klopt. Dat we met het hele gezin in bed een boek lezen, dat het ontbijt zonder krijsen verloopt, dat we in alle rust de hort op gaan om een prachtige herfstwandeling te maken, dat nr. 1 met de treinbaan speelt, dat nr. 2 ligt te kirren in zijn box. Dagen dat iedereen slaapt, behalve ik, want ik ben uitgerust en hoef op dat moment echt he-le-maal niks.
Ik schrijf dit ook voor mezelf om terug te halen als de nachten weer zwaar zijn, het weer een dag is waarop niks klopt en ik in een hoekje wil kruipen met een deken over mijn hoofd. Zorg dat je weer een nacht kunt slapen, vertel ik mezelf dan. Lees maar, een nacht slapen doet meer goed dan een jaar therapie. Want therapie, daar heb je nu echt geen tijd voor hoor.