Mijn verhalen

Het is zover. Ik ben met verlof. Weken heb ik er naar uitgekeken en nu kan ik dan eindelijk met de voetjes omhoog. Me onderdompelen in kleine rompers en hydrofiele luiers. Voelt toch nog een beetje gek.

Vrijdagmiddag typte ik mijn laatste mails, zette mijn out-of-office aan en dook rechtstreeks mijn bed in voor een lekker lange dut. De afgelopen dagen waren toch drukker dan ik dacht, want zo’n overdracht schrijft zichzelf niet – en ik doe meer dan ik merk. Donderdag was ik, voor het eerst sinds 8 weken, op kantoor en dat was een verademing. Met mijn kleine afdeling (3 vrouw sterk) aten we een taartje in het zonnetje en ik kon mijn vervanger fysiek door de hele overdracht heen lopen. Heerlijk, maar vroeg ook veel energie.

Dus. We, de man en ik, hadden bedacht om vrijdag mijn verlof te vieren met een ijsje en ’s avonds fikkie te stoken in de potkachel. Maar toen het eenmaal zover was, lag ik gapend op de bank en bleek het hele feestje eigenlijk een beetje een anticlimax.

Toen werd het zaterdag en gingen we wandelen. Met een nieuwe kinderdrager, nieuwe wandelschoenen voor de man en nieuwe wandelsokken voor mijzelf. Daar gingen we. De jas bleef uit, want de lucht was zacht en de zon scheen. Een wandeling die 7 kilometer zou zijn, bracht ons door bossen en langs watertjes en dat er zoveel muggen waren maakte niet uit, want het rook zo lekker en de kleine man rende van dennenappel naar dennenappel met een broodje pindakaas in zijn kleine handjes. Mijn bekken en rug hielden zich verrassend goed en terug in de auto voelde ik me nog altijd topfit.

Thuis mochten we van onszelf lunchen met zelfgefrituurde kroketten op een stevig wit bolletje, vol mosterd en roomboter. Ik heb mijn mooie, nieuwe jurk aan en langzaam, heel langzaam, kom ik een beetje tot rust.

Onthaasten, vertragen, allemaal termen die niet alleen essentieel zijn voor een goede yogales, maar ook voor een bevalling en de voorbereiding op de kraamtijd. Opeens ben ik 34 weken zwanger en snap ik niet waar de tijd is gebleven. Ik kan niet wachten om Wimpie te ontmoeten en tegelijkertijd smacht ik naar de rust om te genieten van dat wezentje in mijn buik. Gelukkig heb ik nog zes weken. Zes weken waarin de kleine man weer wat vaker uit huis is. Zes weken om de commode in te delen, schilderijtjes op te hangen, kleren te wassen en dutjes te doen. Zes weken om boeken te lezen, toch nog dat fotoboek van 2019 te maken en adem te halen.

Het is net als met vakantie. Je hebt een paar dagen nodig om echt los te kunnen laten. Deze zaterdag voelde al als een week.

Het was een week van veel emoties. Hij begon slecht, met tranen en vermoeidheid en een alom futloos gevoel. Maar toen werd het weekend, scheen de zon en haalden we allemaal drie keer diep adem.

Blijmakers

• De kleine man kan nu hele gesprekken voeren over de telefoon. Van een angstige blik bij videobellen in het begin van de social distancing, grist hij nu de telefoon uit mijn handen als ik zijn opa aan de lijn heb en neemt het gesprek moeiteloos over. Inclusief ijsberen, opgetrokken schouders en goed getimede pauzes. Ik vind het een van de leukste dingen die ik in de afgelopen jaren heb gezien.
• Ik ben voor het eerst in mijn leven voor de tweede keer hetzelfde boek aan het lezen. Mevrouw, mijn moeder. Van Yvonne Keuls. Bijzonder genoeg staat haar handtekening voorin, gericht aan mij, maar ik heb geen idee meer hoe ik er aan kom. Maar alle kleine Indische dingen in het boek maken me blij.
• Het haar van de kleine man groeit lekker hard, dus je ziet al bijna niet meer hoe ik zijn kapsel vernacheld heb. En ik kan lachen om de zielige plukjes die we nog steeds af en toe tegen komen.
• Fietsen naar een speeltuin met de kleine man achterop, om op afstand koffie te drinken met een vriendin. Heerlijk om in het zonnetje in beweging te zijn, weer te kletsen en de kleine man te laten spelen met andere kinderen. Of, in zijn geval, op afstand te laten kijken – deze dreumes neemt social distancing bloedserieus 😉
• We hebben een puntzak friet gehaald, met mayo, en in de zon onder een boom opgegeten. Met z’n drieën. De kleine man op z’n fietsje, de man en ik hand in hand. Ja jongens, pure romantiek was het. En dat gewoon op de dinsdag.
• Na mijn dutje en het middagslaapje van de kleine man, komt hij nog even bij me liggen in het Grote Bed. Dan lees ik een boekje voor en hebben we een bonusmomentje samen. Met Wimpie in het vooruitzicht geniet ik daar extra van, zo bewust mogelijk.
• Er waren blauwe bessen over die het geen dag meer zouden volhouden, dus heb ik blueberry muffins gebakken. Gewoon, zomaar, met wat we in huis hadden. Kleine bakkoningin die ik ben. En als bes op de muffin kan de kleine man nu ‘taartje’ zeggen. Trots hoor.
• Nog drie dagen werken en dan heb ik verlof. Ik mag mijn overdracht met mijn vervanger op kantoor doen en kan mijn directe collega’s nog even op afstand uitzwaaien. Alleen maar mooie vooruitzichten.

• 

• 

• 

Energievreters

• We kregen een kaartje van de ene oma en een knutselpakket van de andere oma en ik zat huilend aan tafel omdat ik zo graag wil dat ze de kleine man weer kunnen zien.
• De studentenflat achter ons waar gewoon feestjes gegeven worden. Ik weet niet of ze de naam anticoronafeestje mogen dragen, maar los van overlast levert het ook een groeiende frustratie van mijn kant, richting mensen die de maatregelen gewoon niet serieus nemen. Kortzichtige, egoïstische mensen die ik in hun gezicht wil hoesten. Zo. Mag ook wel eens gezegd worden.
• We hebben allemaal ons breekpunt gehad inmiddels. De kleine man en ik al een poosje terug. De man nu ook, na zes weken, het werd tijd. Maar het vergt energie, geduld en liefde (geloof, hoop en liefde?) om met elkaar in gesprek te blijven en er samen uit te komen. Dat is gelukt en dat is dan weer een blijmaker.
• Het gemis werd me teveel deze week. Ik heb mijn moeder al zeven weken niet gezien. Acht, eigenlijk. Een aantal vriendinnen wel, zij het op afstand. Maar in tijden van zwangerschap heb ik toch mijn moeder graag vaker in de buurt. En om me heen gaan veel mensen toch op bezoek bij hun ouders. Op afstand, dat wel, maar ze zien elkaar. Ik heb lang gedacht dat ik het moeilijker zou vinden om elkaar te zien, maar niet te mogen knuffelen, dan elkaar helemaal niet te zien. Misschien dat het keerpunt nu is bereikt. Gelukkig duurt het nu ook nog maar een week voordat we de kleine man er weer heen rijden voor een oppasdag. Dus die paar dagen kunnen er nog wel bij.

Hoe lang de maatregelen duren, weten we niet. Of er daadwerkelijk een 1,5 meter samenleving geïmplementeerd gaat worden, weten we ook nog niet. Maar voor mij voelt het alsof het einde in zicht is als we weer contact hebben met de opa’s en oma’s en de kleine man. Daarna zien we wel verder. Grappig hoe een crisis je eerste behoefte en belangrijkste prioriteiten zo makkelijk blootlegt.

En zo is april bijna geruisloos voorbij gegaan. De lente is begonnen, we gaan de 7^e week van de coronacrisis in en in mijn hoofd ben ik al ongeveer met verlof. We dromen weer een beetje hardop over reizen en vakanties en geloven langzaam dat het ergste voorbij is. Maar wacht, want daarbij komt ook de grootste onrust.

Blijmakers

• De man was jarig. Hij werd nog net geen 40 en alleen dat is al een feestje waard. Maar het was een onverwacht leuke verjaardag, vol lieve berichten, verrassingspakketjes en prachtige bloemen. Ik voelde me bijna zelf jarig. Mijn zelfgemaakte appeltaart was heerlijk, de kleine man was blij en we hebben lekker zomers gegeten. Genieten hoor.
• We waren burgerlijk ongehoorzaam deze week. We zijn namelijk met z’n drieën naar de Bever gegaan. Om een kinddraagrugzak te passen, voor al dat wandelen. Cadeautje van de schoonmoeder. En het kriebelde echt een beetje omdat we al vijf weken alleen afzonderlijk van elkaar de stad in gingen voor boodschappen. Such a thrill!
• We merkten op dat heel Nederland naar de bouwmarkt gaat om te klussen aan het huis – behalve de mensen die aan de rand van het plantsoen wonen. Daar staan tientallen busjes van klusjesmannen geparkeerd, omdat deze bewoners het kluswerk láten doen. Ik hou van dat soort observaties, dus nu glimlach ik er elke keer dat we er langs lopen om. Elke dag.
• De kleine man groeit zo hard. Hij oefent zijn woordjes, leest zichzelf voor, loopt zingend door de kamer, zit dansend aan de ontbijttafel en rent door het plantsoen als een ware ontdekkingsreiziger. Vol trots zit hij op zijn potje, helpt zijn vader mee in de tuin en komt spontaan knuffels brengen als ie daar zin in heeft. Het wordt echt een klein mensje.
• De zon schijnt. De zon schijnt. De zon schijnt. Komende week wordt het bewolkt met regen, dus ik heb extra genoten van de zon de afgelopen dagen.
• Nog zeven dagen werken en dan mag ik met verlof. Ik kijk er niet naar uit om mijn werk los te laten, daarvoor ben ik met teveel leuke dingen bezig. Maar ik kijk er wél naar uit om weer kleine kleertjes te wassen, de commode opnieuw in te delen, onbeschaamd dutjes te doen en eindelijk de tijd te nemen voor mijn yoga. Want tot nu toe heb ik teveel onrust in mijn hoofd om dat echt goed te doen.
• Ik nam een paars bad. Ongepland, maar ik dacht even lekker te gaan ontspannen met badparels. Lukte ook hoor, en nog in paars water ook!
• Op 11 mei gaat de opvang weer open. Dat betekent weer een dag in de week zonder de kleine man. Iets om naar uit te kijken. Ook gaan we dan de opa’s en oma’s weer inzetten, onderling op afstand natuurlijk, maar de kleine man mag weer knuffelen. Dan hebben de man en ik misschien weer wat tijd voor elkaar. Dan krijgt de kleine man weer plattelandslessen bij de ene opa en oma, speelt hij op de piano en met de hond bij de andere, en maakt hij onvoorstelbare Duplo-huizen en getekende kunstwerken met de derde oma. Ik tel de dagen af hoor.

• 

• 

• 

• 

Energievreters

• Schoonheidspuntje: de zwangerschapsshirts en –broeken die ik bij de kleine man tot het einde heb gedragen, zijn nu ineens al te klein. Ik weet niet of Wimpie zo groot is, of dat ik zo ben uitgezakt, maar het maakt het net wat minder leuk om de spiegel te kijken. Gelukkig heb ik andere, nieuwe kleren, die wel gewoon passen.
• Wimpie is een uiterst beweeglijke baby. Waar ik eerst dacht dat hij rustiger was dan de kleine man, ga ik nu puffend en zuchtend de dag door omdat continu wordt getest hoe stevig mijn ribben eigenlijk zijn. Omdat hij al lekker laag ligt, hebben ook mijn liezen het zwaar te verduren en houdt hij me ’s nachts wakker met zijn enthousiaste gedraai. Nog geen gekneusde ribben gelukkig, maar echt comfortabel is het ook niet.
• Koningsdag ging aan mij ongemerkt voorbij. Ik had niks oranje, geen tompouce of broodje hamburger met een vlaggetje erin. Dus ik was lichtelijk in shock toen ik zag hoeveel mensen er toch nog buiten waren maandag. En ik ging wandelen met een vriendin en de kleine man, én op de fiets een ijsje halen, en bijna vergat ik dat het corona was. Totdat mensen vlak achter ons de ijssalon in liepen en teruggestuurd werden.
• Menselijk contact is opeens iets wat ik vrees, terwijl ik er tegelijkertijd naar verlang. Als de speeltuin te druk is, draai ik snel om. Ik wil liever niet naar buiten omdat daar andere mensen zijn. Maar als ik dan op afstand wandel of op afstand koffie drink bij het creatieve bureau dat een campagne voor ons maakt, slaak ik een zucht van verlichting omdat het zo heerlijk is om weer even in de buurt van iemand te zijn.
• Vanwege dat de kappers dicht zijn, heb ik me eraan gewaagd om het haar van de kleine man te knippen. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik. Ze doen altijd zo met dat kammetje en dan knippen ze. Nou, heel moeilijk dus. Wist ik eigenlijk wel, want kinderen knippen is echt een vak apart. Afijn, ik heb mijn dreumes van nog geen 2 nu opgezadeld met een klein Hitler Jugend kapsel – en nog scheef ook. Dramatisch. Worst mom ever. De man heeft nog geprobeerd er iets van te maken, maar het is een verloren zaak. Vijf dagen later vinden we nog steeds plukken om bij te knippen. Gelukkig zitten we nog even binnen (haha). En tegen het eind van volgende week komt dit fiasco onder de blijmakers hoor, we kunnen er al aardig om lachen.
• Als ik het al moeilijk vind om me aan maatregelen te houden, hoe is dat dan voor mensen die geen plantsoen om de hoek hebben, of een lieve partner naast zich? Ik word soms gek van de kleine man omdat ik niet weet wat ik met hem aan moet – en dan ben ik nog niet eens de fulltime ouder in dit huishouden. Ik denk aan Spanje waar kinderen helemaal niet naar buiten mogen en aan andere Europese landen, waar ze zelfs mét versoepelde maatregelen nog strenger zijn dan in Nederland. Hoe houden zij dat vol? Houden ze het wel vol? We mogen niet klagen hoor, maar soms moet het wel even, want je beleeft alleen je eigen wereld en sjongejonge, wat kan die klein zijn.

Over twee weken ziet de wereld er weer heel anders uit. Ik ben benieuwd hoe week 7 gaat zijn, als het buiten weer wat guurder en natter is. Men klaagde dan wel over binnen zitten tijdens die zonnige dagen, maar als het straks regent zie ik weer hele nieuwe uitdagingen op ons pad. We houden vol, we blijven thuis en we kijken ook, heel voorzichtig, een beetje vooruit.

Het duurde even. Want de dagen lijken zo op elkaar en ik merk het al bijna niet meer als er weer een week voorbij is. Maar het is zo, we zijn weer 7 dagen verder. Nog een maand te gaan.

Blijmakers

• In het plantsoen is een verdwaald eendenkuiken opgevangen door de ganzen. Ik heb weinig nodig om blij van te worden.
• In datzelfde plantsoen merkte een voorbijganger op dat we er ‘zo romantisch’  uitzagen, met kinderwagen en kopje koffie in de hand. Love it.
• De kleine man leert, eindelijk maar toch, zijn eerste woordjes. En hij is zo trots als ie ze helemaal zelf op het juiste moment zegt. In zijn woordenboek staan: ‘klaar’ (inclusief handgebaar), ‘uit’, ‘uil’ (met begeleidend oeh-hoe), ‘aap’ (met begeleidend oe-oe-a-a-a) en ‘hoera’ (ook inclusief handgebaar). Kaas is ‘aas’, auto is ‘to-tu-tu’ en thuis is ‘atta’.
• De nieuwe kleine man is met zijn hoofd naar beneden gaan liggen en hangt al lekker in mijn bekken. Hij is er klaar voor, zullen we maar zeggen. En dat is een blijmaker omdat het ik het al dacht te voelen en de verloskundige het bevestigde. Altijd fijn als je iets goed aanvoelde.
• We doen, als het echt heel mooi weer is, wandelingen van Staatsbosbeheer. Op gepaste afstand. We gaan zo vroeg mogelijk op pad en zijn tot nu toe geen mens tegengekomen. Zorgt wel voor extra waardering van de ruimte die we in het Noorden hebben – en van de schoonheid van Noord Drenthe. Je raakt niet uitgekeken.
• Ik heb drie paar nieuwe schoenen gekocht. Sloffen en Converse voor mezelf en hippe Toms sandalen voor de kleine man. Weinig zo fijn als geld uitgeven aan je kind.
• Nu de kinderopvang weer open gaat (vanaf 11 mei he), hebben we weer zicht op een dag voor onszelf. Even geen kind. En met mijn verlof (wat die week ingaat) is dat bijzonder gewenst.
• De boekenkast is af! En hij is PRACHTIG.

• 

• 

• 

• 

Energievreters

• De dagen lopen in elkaar over en ik weet niet meer wanneer het weekend is of niet. Alles is een soort grote waas en gaat daardoor vrij ongemerkt voorbij. Ik bedoel, is het al bijna eind april. De laatste keer dat ik op de kalender keek, was het net maart.
• We moeten weer gaan zoeken naar nieuwe ritmes en structuren. Voor onszelf en voor de kleine man. Weer boodschappen op vaste dagen, gewoon de wekker zetten op half acht. Iets meer besef creëren van momenten op een dag en daarmee hopelijk weer wat bewuster de tijd beleven.
• In het licht van de laatste verlenging van de maatregelen blijf ik officieel thuiswerken tot mijn verlof. Dat betekent dat ik tot 1 september thuis ben, lekker met het gezin. Fijn hoor, maar ik had echt heel graag mijn collega’s nog even gezien voor een uitzwaaimomentje.
• Het boek dat ik heb uitgelezen, Ladder naar de Hemel van John Boyne, was zo goed, dat ik niet aan een nieuw boek wil beginnen. Maar ik wil wel graag lezen. Dilemma’s hoor.
• Ik ben er, net als velen met mij, wel een beetje klaar mee. Met name door alle wisselende emoties. Het liefste zou ik off-the-grid gaan, gewoon weg van alles. Ik hoef niet na te denken over de maatregelen, ik accepteer ze gewoon, maar ik raak wel gefrustreerd door al die mensen die ze negeren. Ik wil mijn (schoon)ouders graag weer zien, maar kan moeilijk bepalen waar de grens (en de balans) ligt. Het is makkelijker ze helemaal niet te zien, dan op een afstandje. Laat staan dat ik de kleine man uit moet leggen dat hij oma niet kan knuffelen – dat is geen optie.

Al met al houden we vol. Stug. 20 mei is haalbaar, ook als er daarna nog drie maanden geen evenementen of vakanties zijn. Het voordeel van een kind baren in coronatijd: ik was toch al niet van plan er heel erg op uit te gaan. Los van een boswandeling hier en daar. Op naar week 6.

Ladies and gentlemen, we got him. De naam voor de nieuwe kleine man. En dat is echt heel erg leuk. Vooral omdat we bij de kleine man zelfs ná de geboorte een dag bedenktijd nodig hadden, is dit extra bijzonder.

Was het een meisje geweest, dan hadden we het vanaf het begin geweten. Dat weten we namelijk al een jaar of vijf. De meisjesnaam hadden we al bedacht voordat we überhaupt wisten of we echt samen kinderen zouden krijgen.

Maar goed, het is geen meisje.

De nieuwe kleine man is, logischerwijs, een jongen. Dus gingen de notitieboekjes weer open, werd de Kinder-app geïnstalleerd en letten we bij gesprekken en series extra goed op de mannennamen.

Al vrij snel kwam er een favoriet uit. Sterker nog, we dachten dat we hem hadden. Er was simpelweg geen andere naam die dichter in de buurt kwam. Dit kind, wisten we zeker, moest deze naam dragen. Maar toch. Toch kwamen we de naam wel heel veel tegen. En stond ie wel heel erg hoog op alle ‘populaire babynamenlijstjes’. Naarmate de nieuwe kleine man zelf ook groeide en we hem beter leerden kennen, nam de twijfel toe. Moesten we op zoek naar een alternatief?

Zo kwam de naam die we eigenlijk ook al wel een paar jaar in ons achterhoofd hielden ineens weer naar voren. En potverdorie, wat klopte alles ineens goed. Dit is ‘m, zonder twijfel. Elke keer dat ik aan de naam denk, dat we hem hardop uitspreken en dat we ons gezin bespreken (met naam en toenaam) word ik er opnieuw blij van.

Het voelt alsof hij er al is, alsof hij al helemaal deel uitmaakt van ons dagelijks leventje. Zo anders dan bij de kleine man, waar ik ontzettend veel moeite had om hem een naam te geven, beleef ik nu heel veel plezier aan het feit dat de nieuwe kleine man al een plek heeft in ons gezin. En dat allemaal door zoiets simpels als een naam. Nog pak ‘m beet een week of tien, dan maken we hem wereldkundig. Leuk he?

Weer een week verder. Een extra lange week, want Pasen. Naast de gebruikelijke blijmakers en energievreters ook zowaar wat extra stukjes. Want de zon scheen en maakte iedereen gelukkig en nu is het perfect schrijfweer om die gelukmakers op papier te zetten.

Blijmakers

• Ik heb twee vriendinnen toegevoegd aan mijn kring van fysieke sociale contacten. Allebei op afstand. We wandelen, hier in het plantsoen. Netjes met 1,5 meter tussen ons in. En het is een verademing om weer even een gezicht in het echt te zien, om te kunnen kletsen – en even stil te kunnen zijn. Nu heb ik 3,5 mens in mijn sociale omgeving. De man, twee vriendinnen en de kleine man. Ik hoop dat het corona-proof is.
• In het weekend het nieuws maar 1x per dag lezen. In de begintijd van corona (want die zijn we nu toch wel echt voorbij), las ik ieder uur ongeveer het nieuws. Op werkdagen blijft het fijn om op de hoogte te zijn. Maar in het weekend is het heerlijk om even ‘coronavrij’ te zijn en pas aan het eind van de dag de stand van zaken kort door te nemen.
• Dat Diederik Gommers, NVIC, een concrete indicatie heeft gegeven voor het versoepelen van de maatregelen. Bij 700 coronapatiënten op de IC. Dat is de helft van wat er nu ligt. Nog een lange weg te gaan, dat zeker. Maar ik houd van stipjes op de horizon en nu alle vakanties en weekendjes weg vervallen, is dit een stipje waar ik extra blij van word.
• Ik kook ontzettend lekker de afgelopen tijd. Er zijn twee kookboeken waar het bijna niet mee mis kan gaan en waarmee we elke keer weer nieuwe smaaksensaties ontdekken. Heel Veel Veg & Simpel. Dikke tip. Koop ze nu, maak elke week een nieuw gerecht en geniet.
• De man maakt een nieuwe boekenkast. De boekenkast die we vier jaar geleden, toen we hier kwamen wonen, voor ogen hadden. Het is een groot schuur-, boor en zaagfestijn, waarbij we hopeloos proberen om deuvels en secondelijm uit de mond van de kleine man te houden, maar het wordt zo ontzettend mooi!
• Knutselpakketten en ansichtkaarten van de oma’s. Wekelijks ontvangen we uit twee uithoeken in het land een teken van aandacht en liefde van de oma’s, omdat zij de kleine man zo missen. Ansichtkaarten om eindeloos details op de ontdekken en knutselpakketten om mee aan de slag te gaan. Heerlijk.

• 

• 

• 

• 

Energievreters

• Er niet gewoon even uit kunnen om een kopje koffie te drinken. Een lekker kopje koffie, uit mokken die je niet zelf af hoeft te wassen, met opgeschuimde melk die altijd net wat romiger is dan thuis.
• Niet even afgeleid kunnen worden door andere mensen en hoe zij hun leven leiden, als je er dan uit bent voor dat kopje koffie of die korte shopsessie. Gewoon gezichten, uitdrukkingen, gedragingen, flarden van gesprekken. De dingen die je opvangt uit andere levens dan je eigen als je er ‘even uit’ bent. Zodat je weer geprikkeld wordt en je eigen wereldje een beetje in perspectief kunt zetten.
• Vrijdag werd het me even teveel om mijn werk te doen. De gedachte aan al die ouderen die in hun appartementen en kamers zitten zonder bezoek te mogen ontvangen, vloog me enorm aan. Ik denk aan mijn opa die nog ‘thuis’ woont (in een zorgflat), maar niet begrijpt dat hij geen handen mag schudden. Aan al die dementerende ouderen die eigenlijk niks meer begrijpen. En de druk die het legt op de zorgmedewerkers, die niet alleen familie de deur moeten wijzen als ze toch op bezoek proberen te gaan, maar ook de enige contactpunten zijn voor al deze mensen, vind ik ook heftig. Het is bijna niet te doen om daar vanuit huis de juiste communicatiemiddelen voor op te leveren. Uiteindelijk lukt het wel, maar dat was voor mij het moment om het weekend eerder in te luiden (met een monsterdut van 2,5 uur) en de nodige rust te pakken.
• Net als dat wij, grote mensen, de prikkeling missen van contact met anderen en bezoekjes naar oorden buiten de deur, begint ook de kleine man wat verveeld te raken in zijn omgeving. Inmiddels kent hij het huis en ook de kleine tuin, behoorlijk goed en wordt hij onvoldoende geprikkeld. Dat resulteerde al twee keer in het overslaan van zijn middagdutje en als er iets is dat energie kost is het wel om een hele dag een oververmoeide dreumes te moeten vermaken. Dus vanmorgen hebben we hem het park doorgejaagd en zijn we nog een extra blokje om gegaan. Hij slaapt. Al een uur. Ouders: 1. Kleine man: 0.

Tot zover, voor nu. Alles uit de vorige stukjes blijft overigens staan, dus al met al levert deze tijd al behoorlijk wat blijmakers en energievreters (ofwel: inzichten) op. Nog 2 weken – en dan waarschijnlijk nog een paar. Maar we houden vol en stabilisatie is nog nooit zo’n mooi woord geweest.

Ik ben eigenlijk een ontzettend degelijke burgerlijke trut. Ik HOU van huismusserige dingen, zoals ’s avonds de ontbijttafel klaarzetten van de volgende dag, een week vooruit koken en een traditiegetrouw kopje thee met 3 blokjes chocolade als de man en ik rond acht uur uitgeput op de bank ploffen. Drie blokjes, geen twee, geen vier, maar drie.

Zo ben ik ook groot liefhebber van feestelijkheden, zoals verjaardagen en Pasen. Ik ga heel goed op Pinterest boards vol decoratie en vrolijk ogende hapjes. Probleem is alleen dat ik niet echt goed ben in de uitvoering. Daar liep ik al tegenaan toen de kleine man 1 werd – de op bestelling gemaakte smash cake was een soort bruiloftstaart i.p.v. speels gebakje, op de dag zelf ben ik vergeten met z’n allen te zingen en vertrok de visite voordat ik al mijn met zorg bereide avondhappen tevoorschijn kon trekken en de onderdelen voor zijn traktatie voor de opvang had ik al zo ver van tevoren ingekocht dat ik het op de dag zelf glad vergeten was en snel iets elkaar moest knutselen. Ik voelde me een slechte moeder die gefaald had.

Bijna ging het met Pasen net zo. Al weken had ik een klein, maar fijn Paasontbijt voorbereid en speurde ik naar leuke Paasattributen. Dit jaar zou de kleine man voor het eerst eieren gaan zoeken, dus ik had een leuk kuikentasje en zo’n eierverfding gekocht. Een mijlpaal. Het ontbijt had ik de avond tevoren voorbereid en was op de ochtend zelf een groot succes. De Paashaasbroodjes vond de kleine man niet zo interessant, maar zo’n Paasbrood met spijs kon ie wel hebben. En de man en ik genoten van onze forelmousse. So far, so good.

Toen gingen we eieren verven. Op zo’n ding. Met een klem voor het ei en een verfpaletje. Waar je dus Helemaal Niets Mee Kunt. Ook hiermee vermaakte de kleine man zich uitstekend, want met een penseel en een glaasje water is een dreumes van bijna twee al heel gelukkig. De schoonzus stuurde filmpjes van haar dochters die in de tuin zochten naar decoratie-eieren – die had ik ook in de winkel zien liggen, maar wilde ook weer niet teveel kopen. We zouden ons eigen eieren verven. Maar ik had alweer, in mijn eigen ogen, gefaald. Want welke eieren gingen we nou verstoppen? Wat voor mijlpaal werd dit nou? Kon wel janken. Maar he, er is al zoveel om tegenwoordig om te janken.

Dus ik bracht de kleine man naar bed, trok zijn vingerverf uit de kast en heb wat stippen op de eieren gezet. Een glitterlint om nog een ei gewikkeld en een ballon aan weer een ander ei gehangen. Geen hoogstandjes, dat zeker niet, maar vrolijke eieren nontheless. En nu is het maandag, ligt kleine man alweer te dutten en hoop ik dat het vanmiddag droog blijft zodat hij zijn eieren kan zoeken. Camera in de aanslag.

Mijn grootste probleem is dat ik altijd hogere verwachtingen heb dan ik zelf merk. En dus is de teleurstelling altijd groter. Zeker met dit soort dingen. Kleine feestelijkheden die het leukste zijn als je er niet teveel van verwacht en de druk niet teveel opvoert voor jezelf. Want het zijn de kleine dingen die het zo mooi maken. Die zorgen dat je het onthoudt.

Uiteindelijk bestaat het hoogtepunt van deze Paasdagen uit de raamstickers die de schoonmoeder in een knutselpakket opstuurde. Wat een plezier had de kleine man in het opplakken van konijnen, kippen, schapen, bloemen, eieren en een kuiken. En daarna volop kusjes geven, knuffelen en laten drinken uit zijn rietjesbeker.

Raamstickers. Nooit verwacht.

Week 3 overleefd. Dat betekent dat we, voorlopig, halverwege zitten. Ik ben benieuwd of er, net als in de rouw, fases te definiëren zijn rondom social distancing. Zelf kom ik tot nu toe op de volgende: 1) ontkenning, 2) gelatenheid en deze week… 3) vermoeidheid. Wel weer boordevol blijmakers en, helaas, energievreters.

Blijmakers

• Dat een collega binnen een minuut opbelt nadat je in een mail de zin ‘murw geslagen door corona-informatie’ hebt gebruikt. Of het wel goed gaat en met wat tips om mezelf (creatief) te blijven prikkelen.
• Dat de spaarrekening lekker vol loopt, terwijl we bijna niets extra’s uitgeven. Want weekendjes kamperen of uitwaaien zijn gecanceld. Extra reden om wel gewoon het yoga-abonnement aan te houden en af en toe eten te bestellen bij je favoriete restaurant!
• We liepen ons ochtendrondje door het plantsoen, langs op afstand sportende mensen en werden opgeschrikt door een politiewagen die even, nog geen 10 seconden, heel hard Eye of the Tiger door de luidspreker liet galmen om de sporters aan te moedigen. Geen beter begin van je dag dan hardop lachen met een gevoel van saamhorigheid.
• Tulpen in alle kleuren, waarvan thuis de bos zo groot blijkt dat ik er 2 vazen mee kan vullen
• De geur van zelfgebakken rozijnenkoekjes (want dat is wat ik doe tegenwoordig)
• Buiten de was ophangen, terwijl de kleine man lekker met zijn speelgoedboormachine de tegels aan het bewerken is
• Voor het huis op ons bankje met mijn blote benen in de zon anderhalf uur ongestoord lezen, altijd op 1,5 meter afstand van wie er ook langskomt. Welk boek? Een Ladder Naar de Hemel, van John Boyne, aanrader hoor.
• Dat ik, door bovenstaande, waarschijnlijk nog een lekker zomers kleurtje krijg ook.
• Dat de kleine man videobellen steeds beter begrijpt. Het is steeds leuker om af en toe even met opa of oma te bellen, of met een vriendin. Hij geeft het trouwens ook aan als ie er klaar mee is, zegt dan ‘uit’, schudt zijn hoofd en zwaait vast naar het scherm.

Energievreters

• Mijn wereld is heel klein. En dat kost energie. Energie om scherp te blijven, energie om creatief te zijn, je brein simpelweg ‘aan’ te houden.
• Iedereen lijkt moe. Misschien ook van de zomertijd, of toch van het thuiswerken en thuis zijn. Videobellen is zwaarder dan vergaderen. Je mist de blik in iemands ogen, de toon in iemands stem. Woorden via de mail worden heel makkelijk verkeerd geïnterpreteerd en afspraken zijn lastig vast te leggen. Dat zorgt voor irritatie, frustratie en machteloosheid of een gevoel van zinloosheid. Waar de eerste week voor veel mensen energie kostte om te schakelen, en de tweede week een meevaller was omdat veel mensen die balans toch best snel konden vinden, is de derde week een terugval waarin de nieuwe waan van de dag z’n tol eist.
• De zomertijd is me niet goed bevallen. Ik heb de hele week het gevoel gehad zo’n 60 minuten achter te lopen. Totdat ik vrijdag een monsterdut heb gedaan van een paar uur en ik eindelijk weer een beetje in de pas liep met de werkelijkheid.
• De kleine man besloot zaterdag te nemen om ook weer zijn klokje goed te zetten en om 07.00u wakker te worden. De hele week lag ie er tot 08.00u in en moesten we ons haasten om op tijd te starten, maar nee, in het weekend was ie weer lekker vroeg bij de pinken.
• In een tijd waarin er veel mooie dingen gebeuren en ieders beste kant naar voren komt, zijn er nog steeds sensatiebeluste journalisten die manipuleren en schaamteloos liegen. Daar word ik verdrietig van.
• Wij redden ons vrij aardig in ons kleine wereldje. Als ik dit stukje schrijf, merk ik dat veel energievreters hele kleine dingen zijn – of dingen die ik niet eens noem omdat het een herhaling is van wat er al de hele tijd speelt. Maar ik word er naar van als ik denk aan kwetsbare gezinnen, waar kinderen of partners misbruikt of mishandeld worden, waar nu geen toezicht op is. Of van verhalen van mensen die via videoverbinding afscheid moeten nemen van hun naaste in het ziekenhuis omdat ze daar niet op bezoek mogen komen. Er wordt zoveel meer geraakt dan onze ‘vrijheid’ om naar buiten te gaan of familie te zien. Ik ben dan extra dankbaar dat iedereen in mijn omgeving gezond is, ik een plantsoen naast de deur heb om te wandelen, en een klein tuintje waar de kleine man kan rondlopen.

Weer een goede week verder. We lijken snel te wennen aan de nieuwe situatie en hebben ons helemaal nieuwe rituelen en ritmes eigen gemaakt. Je vindt weer nieuwe dingen om blij van te worden en nieuwe dingen om je aan te ergeren. Hier de blijmakers en energievreters van deze week.

Blijmakers

• Ik heb ‘romantisch isoleren’ ontdekt. In eerste instantie via een artikel dat een vriendin doorstuurde. Daarna in real life toen de man een potkachel kocht op Markplaats, houtjes scoorde bij de bouwmarkt, een volledige borrelplank verzorgde én een alcoholvrij biertje meenam. Weinig meer romantisch dan ’s avonds bij een knisperend haardvuurtje in je postzegeltuin zwijgend de dag doornemen die je ook deze keer weer samen beleefd hebt.
• De rennende voetstapjes van de kleine man door de gang en zijn guitige, idioot blije hoofd als hij stiekem de studeerkamer in komt en mij daar ontdekt.
• Dat de kleine man videobellen niet meer wantrouwt, maar juist de grootste verhalen heeft als ik met een vriendin via video whatsapp aan het ontbijt zit.
• Kwarktaart maken.
• Ineens via de post met mooie kaartjes weer in contact staan met mijn oude tante die helemaal alleen met haar man aan een afgelegen weg naast een bos woont.
• Weer tijd en inspiratie (dus: rust in mijn hoofd) vinden om wekelijks te schrijven. Dat is, zoals je kunt zien, alweer een goed jaar geleden.
• Alle mooie initiatieven die mensen ondernemen. De acties die opgezet worden voor en door lokale restaurants en winkels. De duizenden bloemen die geschonken worden aan de bewoners én medewerkers van verpleeg- en verzorgingshuizen. De tekeningen die kinderen maken voor ouderen en minder ouderen overal. Het respect dat we hebben voor zorgmedewerkers, maar ook de postbezorgers en drogisterijmedewerkers.
• Onze ochtendwandelingen door het Noorderplantsoen, sinds vorige week een nieuwe gewoonte om de dag te beginnen met vitamine D, beweging en zuurstof. Cappuccino in de thermos. De bloemen groeien gewoon. Iedereen zegt elkaar gedag, misschien wel juist omdat je in een boogje om elkaar heen loopt. De bomen krijgen gewoon knoppen. En alle hondenuitlaters kletsen op 2 meter afstand met elkaar. Dat is ook al bijna gewoon.
• Dutjes tussen de middag. Het mooie van thuiswerken is dat ik mijn prioriteit leg bij het doen van mijn werk en niet zozeer bij uren maken. Dus soms ga ik tussen de middag een uurtje plat. Heerlijk. Voelt als een soort vervroegd verlof.
• Dat de voorjaarsschoonmaak vroeg begint dit jaar. We ruimen de kasten op en gaan muren verven. Tóch een eigen wandje voor de miniman, al is het dan in de logeerkamer. We doen er waarschijnlijk wel wat langer over, want zolang de kleine man nog likt aan zijn klei durf ik hem niet te dicht bij muurverf in de buurt te zetten. Maar als ik het zo voorzie, hebben we nog wel een paar weekenden de tijd…

• 

• 

• 

Energievreters

• De kleine man is gestopt met uitslapen en houdt weer de (voor zijn leeftijd) normale tijd van half zeven/zeven uur aan om wakker te worden. Maar waar hij eerder nog wel een kwartiertje bij ons in bed kon liggen dommelen of kletsen, is hij nu kláárrrrrr voor de dag en duwt me weinig subtiel het bed uit. Zijn vader laat ie liggen, maar ik moet eruit. Flauw.
• Waar de ochtendmensen hun verantwoordelijkheid nemen en netjes afstand houden (zie boven), liep ik woensdagmiddag door het plantsoen en werd ongemakkelijk van alle groepjes mensen die gewoon nog met z’n vieren op een picknickkleedje zaten. Lekker bij elkaar. Ga. Naar. Huis. You. Ignorant. Motherfuckers.
• Want in aanvulling op bovenstaande; ik heb mijn sociale contacten tot het uiterste beperkt. Namelijk: man en kind. Ik ga niet eens naar de supermarkt, want dat doet de man. En ik mis al die mensen die ik niet zie. Dat maakt dat de domheid waarmee mensen maatregelen negeren en doen alsof het vakantie is, extra pijnlijk.
• Ik mis mijn moeder in het bijzonder. Want ik ben 28 weken zwanger en ik wil dat ze de buik ziet groeien en de miniman voelt schoppen. Ik wil samen kijken hoe het gaat met de nieuwe bekleding van de wieg en stiekem nóg een nieuw rompertje kopen bij de Hema.
• Toch nog steeds niet weten hoe het verder gaat, hoe lang maatregelen blijven staan, in wat voor crisis we terecht komen en wanneer we weer op vakantie mogen, kost me energie.
• De balans vinden tussen wat wel en niet kan qua sociaal contact. Ga je nog wel met een vriendin wandelen als je netjes 1,5 meter afstand houdt? En hoe zit het dan met koffie drinken in de tuin? Voor mij is het net als drinken tijdens de zwangerschap; per maand een glaasje rood kan echt geen kwaad, maar ik doe het liever helemaal niet. Dus eigenlijk had ik ook liever ‘gewoon’ een volledige lock-down gehad, zodat mensen niet zelf hun grenzen hoeven te bepalen. Want de één gaat altijd verder dan de ander.
• Dat mensen op social ineens allemaal doorstuurberichten en uitdagingen plaatsen. Met foto’s, raadsels of weet ik veel wat. Ben er nooit fan van geweest en nu nog steeds niet. Doe mij maar anekdotes, grappige updates van je dag of een foto van een kruimel op de grond die je nog niet ontdekt had.

We zitten nu een stevige week binnen. Dat wil zeggen, geen lock down, geen noodtoestand, maar toch thuiswerkend en sociaal contact vermijdend. Geen picknick in het plantsoen, geen oppas van opa’s en oma’s. Hier de blijmakers en energievreters van deze week!

Blijmakers

• De man brengt elke ochtend verse cappuccino aan mijn (thuiswerk)bureau. Elke. Ochtend.
• De kleine man heeft besloten dat dit het moment is om uitslapen te ontdekken. Dus we liggen lekker met z’n allen in bed tot ongeveer half acht. Love it.
• Ik spreek sinds de social lockdown meer mensen dan in de hele maand ervoor. Opeens gaan we allemaal whatsapp videobellen om te vragen hoe het gaat en elkaars gezicht maar vooral niet te vergeten. Reuze gezellig.
• Ik rij geen auto meer en daar is mijn rug blij mee.
• Tussen de telefonische vergaderingen en corona updates door, hoor ik de kleine man heel veel plezier maken met de man. Beste achtergrondmuziek ooit.
• De man heeft zijn werkhandschoenen aangetrokken en de tuin in een paar dagen weer zomerklaar gemaakt. Weer helemaal opnieuw verliefd op ons huis – en op de man.
• Het wordt lente. Daar heeft corona weinig mee te maken, maar als we dan toch binnen moeten blijven, laat het dan buiten lekker licht zijn met twierelierende vogels in de bomen.
• Ik ben begonnen in een nieuw boek van John Boyne en het is heerlijk. Eerlijk, zonder thuiswerkscenario had ik dat waarschijnlijk niet gedaan.
• De kleine man lijkt heel blij dat we steeds allebei thuis zijn. Hij is heel blij. Test ons ook een stuk meer nu hij voelt dat ie daar alle tijd voor heeft, maar met zijn vrolijke hoofd maakt ie het ook snel weer goed.
• Ook Wimpie, de miniman in de buik, laat meer van zich horen.
• Er gebeuren hele mooie dingen in de wereld. Ik ben dankbaar voor het werk dat ik doe, mensen maken tekeningen voor de kwetsbare ouderen, gaan voor elkaar naar de supermarkt, bezorgen vrijwillig eten voor horecazaken, er komt veel goeds in ons naar boven!
• Er zijn veel klusjes in huis waarvan we ineens het gevoel hebben dat we er aan toe komen. Nu hopen dat de bouwmarkten lang genoeg open blijven, zodat we volgend weekend – of als de lockdown echt in gaat – de muren kunnen verven voor de potentiele nieuwe babykamer.
• De man heeft een elektrische Duplo-trein gekocht met Heel Veel Rails.
• Ik kom op een vreemde manier tot rust. We zitten weer opnieuw in een bubbel met elkaar en dus maken we daar maar quality time van.

Energievreters

• Dankzij al die dagelijkse cappuccino’s gaat de melk ineens heel snel op.
• Bij de Jumbo kun je online geen sixpacks literpakken melk meer kopen. Zie bovenstaande.
• Online boodschappen doen (wat wij al twee jaar lang, elke week doen) duurt ineens een paar uur. En dan kun je heel veel ook nog helemaal niet bestellen. Zie bovenstaande. Heel begrijpelijk. Ik neem niemand iets kwalijk. Maar irritant is het wel.
• Ik rij geen auto meer en beweeg eigenlijk überhaupt niet meer. Niet goed voor de conditie, de bloedsdoorloop en de aanstaande bevalling. Van het bed is het twee meter lopen naar de douche, van de douche naar de woonkamer toch zeker zeven meter (uitpuffen) en dan weer vier meter terug naar de studeerkamer – het thuiswerkkantoor. Handig man, zo’n gelijkvloerse woning.
• Vanwege bovenstaande mis ik ook 2×30 minuten me-time per (werk)dag. De auto hoef ik niet meer in en het is dus een minuut wandelen van werkplek naar thuisplek. Bar weinig om even de dag te laten bezinken en tot jezelf te komen.
• Er zat een rioolspin op de handdoek die ik pakte na het douchen. Was vast ook gebeurd zonder corona, maar heeft me toch een goed jaar van mijn leven gekost. Rioolspinnen zijn echt groot he.
• We zoeken opnieuw de balans. De man als fulltime huisvader van een kan-zichzelf-niet-langer-dan-10-minuten-vermaken dreumes en ik als thuiswerkende carrièrejager (grapje) die ook nog zwanger is, met een huishouden dat gerund moet worden. Niet altijd makkelijk.
• Ik mis de opa’s en oma’s om de kleine man af en toe even over te nemen en naar hun avonturen met hem te luisteren in plaats van ze zelf allemaal te beleven.
• Het verbouwereert me hoeveel mensen nog gezellig samen in het plantsoen picknicken en dat kluitjes studenten gezellig samen over straat wandelen.
• Het jaagt me angst aan omdat ik niet weet hoe lang dit gaat duren en ik niet weet hoe lang mensen het volhouden om binnen te zijn – en hoe dichterbij het komt (het Noorden is nog relatief coronavrij), hoe banger ik ben dat het iemand treft die dicht bij me staat, zoals een van bovengenoemde opa’s of oma’s.

Morgen gaan we de tweede week in. Elke dag bel ik met mijn werk en we maken al afspraken over vrije dagen en telefoons uitzetten omdat het anders niet te doen is. Vriendinnen houden elkaar op de hoogte met berichten en foto’s. De Jumbo kan nog gewoon mijn nodige bestellingen leveren, die de man dan op kan halen. We komen er wel doorheen. Over 7 dagen meer blijmakers en energievreters. Benieuwd waar we dan staan.