Of ik het leuk vind om zwanger te zijn? Ja. Ik geniet van het feit dat ik altijd iemand bij me heb. Dat zo’n klein wezentje in me groeit. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik ‘mooi’ zwanger ben en een lekkere voetbal voorop heb hangen. Dat het zomer wordt nu ik met verlof ben. Dat ik op het terras complimenten krijg. En vooral vind ik het leuk dat iedereen van alles voor je doet. De diva in mij komt naar boven. Ik koester haar zolang het kan.
Want straks is het allemaal voorbij.
Straks gaat alle aandacht naar de kleine man. Kijk eens hoe klein zijn handjes zijn, hoe schattig dat neusje en och, wat heeft ie mooie ogen. Straks houden mensen de deur niet meer voor je open, laten ze je niet voorgaan in de rij. Straks vragen mensen hoe lang ik nog moet en dan wil ik alleen maar huilen omdat die voetbal dus nog steeds een voetbal is. Straks kan ik weer gewoon bukken en de vaatwasser uitruimen. Straks let ik er weer op dat het niet ok is om een hele reep chocola in een halfuur te verorberen. Straks is zelfs de Man niet meer alleen verliefd op mij, maar verliefd op ons allebei.
Als de kleine man er is, wordt de diva geacht te verdwijnen. Ja, het zal alleen nog even een weekje kraamzorg zijn die me hetzelfde gevoel geeft dat ik die negen maanden heb gehad. Het gevoel dat iedereen voor je wil zorgen, dat je recht hebt op extra aandacht. Het gevoel dat iedereen naar je glimlacht en dat je je niet schuldig voelt als je die speciale stoel in de tram pakt.
En dan, wanneer de diva verdwenen is, wordt het gewoon hard werken. Dan begint het echte leven weer – maar dan ineens met iemand er bij. Dan ben ik moeder. Kijk eens, zal ik dan zeggen, hoe klein zijn handjes zijn, hoe schattig dat neusje en och, wat heeft ie mooie ogen.