Ze zeggen dat je een bevalling vergeet. Of dat je hoofd de herinnering blokkeert. In ieder geval dat je zo geprogrammeerd bent dat de beleving van deze, in feite traumatische, ervaring je er niet van weerhoudt het gewoon nog een keer te doen – of vaker dan een keer.
Ik kan me niet meer voor de geest halen dat ik pijn heb gehad bij de bevalling. Het lijkt me alweer heerlijk om voor een tweede te gaan. Terwijl ik ergens in die 24 uur toch echt behoorlijk ongemak moet hebben ervaren, zit het in mijn hoofd als ‘iets met krampen’.
Wel kan ik me alle details nog voor de geest halen. De houdingen waarin ik heb gelegen, het gevoel van de hand van de man in de mijne, de spieren die ik aanspande toen ik voor het eerst mocht persen. Het is net alsof er een filter over mijn hele herinnering heen is gegooid. Alsof een kleurenfoto zwart-wit is gemaakt. Je ziet hetzelfde, je kunt dezelfde kleine dingen onderscheiden, maar het vlammende van pijn of ongemak is geneutraliseerd.
Ik probeer het nog wel eens, bedenken wat er zo heftig was – maar ik blijf in dat proces terugkomen op de nasleep die me het meeste heeft geraakt. Langdurig herstel, het uitgestelde thuiskomen. Vervelende dingen. Het ter wereld brengen van een nieuw, klein wezen, is echter iets dat ik zo weer zou doen. Mooi trucje toch, van Moeder Natuur.