Onze kleine man is ineens een grote kleine man. Niet doordat hij ouder wordt. Niet doordat hij net weer een groeispurt heeft gehad. Maar doordat hij nu een grote broer is. En zelfs met nog geen twee jaar oud, lijkt hij dat feilloos aan te voelen.
Nee, schudde hij zijn hoofdje toen hij voor het eerst de baby zag. Zijn broertje. Toen nog een gek klein wezen in de armen van zijn moeder waar hij, de kleine man, zelf had willen liggen.
Maar in de week die volgde, zagen we het lieve karakter van onze oudste zoon hoogtij vieren. Zodra de baby in beeld kwam wilde hij hem kusjes geven. Voorzichtig probeerden we zijn houdgreep wat te verzachten omdat hij continu de baby zelf vast wilde houden om te knuffelen. Als de baby begon te huilen, bracht hij zijn speentje naar hem toe.
Onze kleine man kan zichzelf opeens een halfuur lang alleen vermaken. Hij praat in zinnen van twee woorden en lijkt iedere dag weer iets nieuws bij te leren. Zomaar ineens, alsof het niets is, kan hij de hele wandeling door het plantsoen zelf mee lopen, zonder jengelen of hangen of drammen.
Ik kan me niet meer herinneren hoe hij eruit zag voordat de nieuwe kleine man er was.
Opeens is hij een echte kleine man. Met stevige benen, een grote-mensen-hoofd en stoere jongenshanden. Hij zoekt ruzie en verkent de grenzen die we hem proberen te stellen. Hij helpt mee met de vaatwasser uitruimen en kletst honderduit terwijl hij dat doet. Hij neuriet melodietjes van liedjes die we samen zingen. Hij snapt het steeds beter als ik hem even geen aandacht kan geven omdat ik moet voeden. Hij dirigeert ons een hap te nemen als we te lang kletsen tijdens het avondeten.
Misschien komt het doordat hij zijn eigen zelfredzaamheid begint te ontdekken. Misschien komt het doordat er een baby is die 80% van mijn tijd vraagt. Waarschijnlijk is het een beetje van beide en nog veel meer. Maar ik mis hem. Ik mis mijn oudste zoon. En ik ben zo trots op hem en hoe goed hij zich door deze verandering heen slaat. Het is alles tegelijk. Zodra het kan, grijp ik mijn kans om met hem op de bank te kruipen en een boekje voor te lezen. Ons ding, ons moment. Want die tien minuten kruipt hij lekker tegen me aan, nestelt zich onder mijn oksel en voor heel even voelt hij dan weer als de kleine, kleine man.