Het gebeurt. Zomaar ineens overkomt het je en voordat je het weet gebruik je babytaal.
Alsof de verkleinwoordjes, hoge stemmen, naar jezelf verwijzen als ‘mama’, en uit de kluiten gewassen verbaasde gezichtsuitdrukkingen (vinden ze leuk joh, die kleintjes) nog niet genoeg zijn, betrap ik mijzelf op de inzet van babytaal. Het ge’koedzjekoedzjekoedzje’ heb ik nog aardig weten te vermijden, maar tijdens het eten bleek ik er niet tegenop gewassen.
Dus nu zeg ik bij het aanbieden van de lepel aan de kleine man ‘haphap’. Niet ‘hapje’ of ‘mond open’ of ‘lekker hapje’, maar ‘haphap’. Hoe is dat gebeurd? Ik weet het niet. Feit is wel dat de kleine man het prima begrijpt, want zijn mondje gaat gewillig open bij het uitspreken van de toverwoorden. Mits er banaan op de lepel zit natuurlijk. Als we iets exotisch proberen als avocado, rijst of ei, steekt hij zijn tong uit, knijpt de ogen dicht en doet alsof hij stikt. DE WERELD VERGAAT MAMA, is zijn boodschap. Ook als er nog niets in zijn mond zit.
Dat terzijde.
Ik ben een moeder die trots is op elke scheet en het niet kan laten te stralen als een vuurvlieg op het moment dat de kleine man iets nieuws doet. Ik ben ook een moeder die nog steeds, na zeven maanden, urenlang verliefd kan kijken naar het gehannes van de kleine man, die wanhopige, onsuccesvolle, pogingen doet om te kruipen. Ook ben ik een moeder die schaamteloos met haar mouw het overvloedige kwijl van de kin van de kleine man veegt, ongeacht wat ik draag.
Toch haalde ik enige trots en zelfwaardering uit het feit dat ik op volwassen toon praat en op volwassen wijze uitleg wat ik aan het doen ben. ‘Mama doet even haar sokken aan.’ ‘Zo, dan gaan we nu de was doen.’ Maar helaas, schijn bedriegt. Ik ben ook een moeder die ‘haphap’ zegt tegen haar kind. Ben benieuwd waarin ik mezelf nog meer zal gaan verrassen.