Leren

Mijn verlof zit er bijna op. Zo teruglezend is het duidelijk dat ik makkelijker schrijf over alle moeilijke dingen. Want wat moeilijk is, wil ik veranderen. En daar leer je van. Dit zijn een paar dingen die ik, na tien weken met een tweede kind, heb geleerd.

1. Alles went. Ja hoor, echt, de tijd heelt alle wonden. En de tijd laat baby’s beter slapen, maakt ze rustiger, geeft jou meer gevoel voor balans, leert je omgaan met twee kinderen tegelijkertijd. Voordat je het weet is een dag gewoon helemaal goed gegaan en ben je tevreden als je in bed kruipt. Want alles went.
2. Je leert elkaar begrijpen. Ook zo’n mooi ding van tijd. Ik weet nu dat nr. 2 voor het slapengaan even heel boos is – niet omdat hij zich uit zijn swaddle wil wurmen, niet omdat hij de speen eigenlijk niet wil, niet omdat hij niet moe is. Nee, hij haalt zo woest uit juist omdat hij zó moe is dat hij niet kan slapen Dus houd ik hem in een liefdevolle houdgreep tot zijn lijfje opgeeft en hij heerlijk in slaap valt – wat hij toch het liefste ingebakerd doet, sabbelend op zijn speentje. Ik weet dat hij niet huilt omdat hij niet in de box wil liggen, maar omdat hij veel liever naar menselijke gezichten kijkt. Bij voorkeur die van ons (vertellen wij onszelf). Geen mobile, knuffels of rammelaar, maar échte gezichten die lachen, fronsen en bewegen.  
3. Baby’s huilen. Het lijkt zo’n open deur, maar toch moet ik mezelf eraan herinneren. Baby’s huilen. Ik wil graag alles verklaren, dus lees gretig alles over sprongetjes, krampjes, regeldagen en wat niet meer. Na een extreme week waarin we in de avond uren achtereen met nr. 2 op de arm liepen te wiegen, belde ik een diëtist of het koemelkallergie kon zijn. Ze gaf subtiel te kennen dat hij geen symptomen vertoonde en dat ik het uit moest zitten. Huilen is geen symptoom van een allergie, voor de duidelijkheid. Het is een symptoom van baby-zijn en alleen te bestrijden met geduld, acceptatie en wat liefde als het kan.
4. Het gaat nu al te snel. Nr. 2 zit al bijna op het dubbele van zijn geboortegewicht, rolde al twee keer per ongeluk om, lacht opeens breeduit en begint te begrijpen dat hij een rechterhand heeft. We willen hem (ook) met zes maanden op een eigen kamertje leggen, maar over drie weken zitten we al op de helft daarvan. De dagen zijn alweer (bijna) normaal en straks moet ik hem afgeven bij opa en oma en eerlijk gezegd wil ik dat nog niet. Gelukkig heb ik nog een paar weken om me daar op voor te bereiden.
5. Je bent goed genoeg. Ok, dit staat er wel heel stoer, maar ik heb nog steeds zat momenten waarin ik vind dat ik tekort schiet als moeder, als partner of als persoon. Edoch heb ik wel een basisvertrouwen in mezelf gevonden waar ik (meestal) op terug kan vallen als het even voelt alsof ik het niet goed doe. Perfectionisme blijft, de drang om het beter te doen ook. Maar ik weet dat ik doe wat ik kan – en op sommige dagen kun je meer dan op andere dagen.
6. Emoties mogen er zijn. Moeder van twee zijn is écht heel anders dan moeder zijn van één kind. Ik botvier opeens emoties op nr. 1 waar ik dat eerder heel keurig voor mezelf hield. Nu ben ik boos, gefrustreerd, verdrietig of wanhopig. Soms is dat terecht, soms is het onredelijk. Dat is niet erg, dat leert hem wat emoties zijn en dat ze er mógen zijn. Dat dingen soms niet gaan zoals je zou willen, maar dat je het altijd nog een keer kunt proberen.

Dus, nog een week niks doen, dan een week vakantie en dan gaat het echte leven weer echt beginnen. Uit de babybubbel van luiers en spuugdoeken, terug naar thuiswerken in tijden van corona en volwassen gesprekken over de wereldproblematiek. Dat zal niet altijd makkelijk zijn. Gelukkig maar. Er valt nog genoeg te leren.