Liefde in tijden van corona #2

Weer een goede week verder. We lijken snel te wennen aan de nieuwe situatie en hebben ons helemaal nieuwe rituelen en ritmes eigen gemaakt. Je vindt weer nieuwe dingen om blij van te worden en nieuwe dingen om je aan te ergeren. Hier de blijmakers en energievreters van deze week.

Blijmakers

• Ik heb ‘romantisch isoleren’ ontdekt. In eerste instantie via een artikel dat een vriendin doorstuurde. Daarna in real life toen de man een potkachel kocht op Markplaats, houtjes scoorde bij de bouwmarkt, een volledige borrelplank verzorgde én een alcoholvrij biertje meenam. Weinig meer romantisch dan ’s avonds bij een knisperend haardvuurtje in je postzegeltuin zwijgend de dag doornemen die je ook deze keer weer samen beleefd hebt.
• De rennende voetstapjes van de kleine man door de gang en zijn guitige, idioot blije hoofd als hij stiekem de studeerkamer in komt en mij daar ontdekt.
• Dat de kleine man videobellen niet meer wantrouwt, maar juist de grootste verhalen heeft als ik met een vriendin via video whatsapp aan het ontbijt zit.
• Kwarktaart maken.
• Ineens via de post met mooie kaartjes weer in contact staan met mijn oude tante die helemaal alleen met haar man aan een afgelegen weg naast een bos woont.
• Weer tijd en inspiratie (dus: rust in mijn hoofd) vinden om wekelijks te schrijven. Dat is, zoals je kunt zien, alweer een goed jaar geleden.
• Alle mooie initiatieven die mensen ondernemen. De acties die opgezet worden voor en door lokale restaurants en winkels. De duizenden bloemen die geschonken worden aan de bewoners én medewerkers van verpleeg- en verzorgingshuizen. De tekeningen die kinderen maken voor ouderen en minder ouderen overal. Het respect dat we hebben voor zorgmedewerkers, maar ook de postbezorgers en drogisterijmedewerkers.
• Onze ochtendwandelingen door het Noorderplantsoen, sinds vorige week een nieuwe gewoonte om de dag te beginnen met vitamine D, beweging en zuurstof. Cappuccino in de thermos. De bloemen groeien gewoon. Iedereen zegt elkaar gedag, misschien wel juist omdat je in een boogje om elkaar heen loopt. De bomen krijgen gewoon knoppen. En alle hondenuitlaters kletsen op 2 meter afstand met elkaar. Dat is ook al bijna gewoon.
• Dutjes tussen de middag. Het mooie van thuiswerken is dat ik mijn prioriteit leg bij het doen van mijn werk en niet zozeer bij uren maken. Dus soms ga ik tussen de middag een uurtje plat. Heerlijk. Voelt als een soort vervroegd verlof.
• Dat de voorjaarsschoonmaak vroeg begint dit jaar. We ruimen de kasten op en gaan muren verven. Tóch een eigen wandje voor de miniman, al is het dan in de logeerkamer. We doen er waarschijnlijk wel wat langer over, want zolang de kleine man nog likt aan zijn klei durf ik hem niet te dicht bij muurverf in de buurt te zetten. Maar als ik het zo voorzie, hebben we nog wel een paar weekenden de tijd…

• 

• 

• 

Energievreters

• De kleine man is gestopt met uitslapen en houdt weer de (voor zijn leeftijd) normale tijd van half zeven/zeven uur aan om wakker te worden. Maar waar hij eerder nog wel een kwartiertje bij ons in bed kon liggen dommelen of kletsen, is hij nu kláárrrrrr voor de dag en duwt me weinig subtiel het bed uit. Zijn vader laat ie liggen, maar ik moet eruit. Flauw.
• Waar de ochtendmensen hun verantwoordelijkheid nemen en netjes afstand houden (zie boven), liep ik woensdagmiddag door het plantsoen en werd ongemakkelijk van alle groepjes mensen die gewoon nog met z’n vieren op een picknickkleedje zaten. Lekker bij elkaar. Ga. Naar. Huis. You. Ignorant. Motherfuckers.
• Want in aanvulling op bovenstaande; ik heb mijn sociale contacten tot het uiterste beperkt. Namelijk: man en kind. Ik ga niet eens naar de supermarkt, want dat doet de man. En ik mis al die mensen die ik niet zie. Dat maakt dat de domheid waarmee mensen maatregelen negeren en doen alsof het vakantie is, extra pijnlijk.
• Ik mis mijn moeder in het bijzonder. Want ik ben 28 weken zwanger en ik wil dat ze de buik ziet groeien en de miniman voelt schoppen. Ik wil samen kijken hoe het gaat met de nieuwe bekleding van de wieg en stiekem nóg een nieuw rompertje kopen bij de Hema.
• Toch nog steeds niet weten hoe het verder gaat, hoe lang maatregelen blijven staan, in wat voor crisis we terecht komen en wanneer we weer op vakantie mogen, kost me energie.
• De balans vinden tussen wat wel en niet kan qua sociaal contact. Ga je nog wel met een vriendin wandelen als je netjes 1,5 meter afstand houdt? En hoe zit het dan met koffie drinken in de tuin? Voor mij is het net als drinken tijdens de zwangerschap; per maand een glaasje rood kan echt geen kwaad, maar ik doe het liever helemaal niet. Dus eigenlijk had ik ook liever ‘gewoon’ een volledige lock-down gehad, zodat mensen niet zelf hun grenzen hoeven te bepalen. Want de één gaat altijd verder dan de ander.
• Dat mensen op social ineens allemaal doorstuurberichten en uitdagingen plaatsen. Met foto’s, raadsels of weet ik veel wat. Ben er nooit fan van geweest en nu nog steeds niet. Doe mij maar anekdotes, grappige updates van je dag of een foto van een kruimel op de grond die je nog niet ontdekt had.