Het duurde even. Want de dagen lijken zo op elkaar en ik merk het al bijna niet meer als er weer een week voorbij is. Maar het is zo, we zijn weer 7 dagen verder. Nog een maand te gaan.
Blijmakers
- In het plantsoen is een verdwaald eendenkuiken opgevangen door de ganzen. Ik heb weinig nodig om blij van te worden.
- In datzelfde plantsoen merkte een voorbijganger op dat we er ‘zo romantisch’ uitzagen, met kinderwagen en kopje koffie in de hand. Love it.
- De kleine man leert, eindelijk maar toch, zijn eerste woordjes. En hij is zo trots als ie ze helemaal zelf op het juiste moment zegt. In zijn woordenboek staan: ‘klaar’ (inclusief handgebaar), ‘uit’, ‘uil’ (met begeleidend oeh-hoe), ‘aap’ (met begeleidend oe-oe-a-a-a) en ‘hoera’ (ook inclusief handgebaar). Kaas is ‘aas’, auto is ‘to-tu-tu’ en thuis is ‘atta’.
- De nieuwe kleine man is met zijn hoofd naar beneden gaan liggen en hangt al lekker in mijn bekken. Hij is er klaar voor, zullen we maar zeggen. En dat is een blijmaker omdat het ik het al dacht te voelen en de verloskundige het bevestigde. Altijd fijn als je iets goed aanvoelde.
- We doen, als het echt heel mooi weer is, wandelingen van Staatsbosbeheer. Op gepaste afstand. We gaan zo vroeg mogelijk op pad en zijn tot nu toe geen mens tegengekomen. Zorgt wel voor extra waardering van de ruimte die we in het Noorden hebben – en van de schoonheid van Noord Drenthe. Je raakt niet uitgekeken.
- Ik heb drie paar nieuwe schoenen gekocht. Sloffen en Converse voor mezelf en hippe Toms sandalen voor de kleine man. Weinig zo fijn als geld uitgeven aan je kind.
- Nu de kinderopvang weer open gaat (vanaf 11 mei he), hebben we weer zicht op een dag voor onszelf. Even geen kind. En met mijn verlof (wat die week ingaat) is dat bijzonder gewenst.
- De boekenkast is af! En hij is PRACHTIG.
Energievreters
- De dagen lopen in elkaar over en ik weet niet meer wanneer het weekend is of niet. Alles is een soort grote waas en gaat daardoor vrij ongemerkt voorbij. Ik bedoel, is het al bijna eind april. De laatste keer dat ik op de kalender keek, was het net maart.
- We moeten weer gaan zoeken naar nieuwe ritmes en structuren. Voor onszelf en voor de kleine man. Weer boodschappen op vaste dagen, gewoon de wekker zetten op half acht. Iets meer besef creëren van momenten op een dag en daarmee hopelijk weer wat bewuster de tijd beleven.
- In het licht van de laatste verlenging van de maatregelen blijf ik officieel thuiswerken tot mijn verlof. Dat betekent dat ik tot 1 september thuis ben, lekker met het gezin. Fijn hoor, maar ik had echt heel graag mijn collega’s nog even gezien voor een uitzwaaimomentje.
- Het boek dat ik heb uitgelezen, Ladder naar de Hemel van John Boyne, was zo goed, dat ik niet aan een nieuw boek wil beginnen. Maar ik wil wel graag lezen. Dilemma’s hoor.
- Ik ben er, net als velen met mij, wel een beetje klaar mee. Met name door alle wisselende emoties. Het liefste zou ik off-the-grid gaan, gewoon weg van alles. Ik hoef niet na te denken over de maatregelen, ik accepteer ze gewoon, maar ik raak wel gefrustreerd door al die mensen die ze negeren. Ik wil mijn (schoon)ouders graag weer zien, maar kan moeilijk bepalen waar de grens (en de balans) ligt. Het is makkelijker ze helemaal niet te zien, dan op een afstandje. Laat staan dat ik de kleine man uit moet leggen dat hij oma niet kan knuffelen – dat is geen optie.
Al met al houden we vol. Stug. 20 mei is haalbaar, ook als er daarna nog drie maanden geen evenementen of vakanties zijn. Het voordeel van een kind baren in coronatijd: ik was toch al niet van plan er heel erg op uit te gaan. Los van een boswandeling hier en daar. Op naar week 6.