En zo is april bijna geruisloos voorbij gegaan. De lente is begonnen, we gaan de 7e week van de coronacrisis in en in mijn hoofd ben ik al ongeveer met verlof. We dromen weer een beetje hardop over reizen en vakanties en geloven langzaam dat het ergste voorbij is. Maar wacht, want daarbij komt ook de grootste onrust.
Blijmakers
- De man was jarig. Hij werd nog net geen 40 en alleen dat is al een feestje waard. Maar het was een onverwacht leuke verjaardag, vol lieve berichten, verrassingspakketjes en prachtige bloemen. Ik voelde me bijna zelf jarig. Mijn zelfgemaakte appeltaart was heerlijk, de kleine man was blij en we hebben lekker zomers gegeten. Genieten hoor.
- We waren burgerlijk ongehoorzaam deze week. We zijn namelijk met z’n drieën naar de Bever gegaan. Om een kinddraagrugzak te passen, voor al dat wandelen. Cadeautje van de schoonmoeder. En het kriebelde echt een beetje omdat we al vijf weken alleen afzonderlijk van elkaar de stad in gingen voor boodschappen. Such a thrill!
- We merkten op dat heel Nederland naar de bouwmarkt gaat om te klussen aan het huis – behalve de mensen die aan de rand van het plantsoen wonen. Daar staan tientallen busjes van klusjesmannen geparkeerd, omdat deze bewoners het kluswerk láten doen. Ik hou van dat soort observaties, dus nu glimlach ik er elke keer dat we er langs lopen om. Elke dag.
- De kleine man groeit zo hard. Hij oefent zijn woordjes, leest zichzelf voor, loopt zingend door de kamer, zit dansend aan de ontbijttafel en rent door het plantsoen als een ware ontdekkingsreiziger. Vol trots zit hij op zijn potje, helpt zijn vader mee in de tuin en komt spontaan knuffels brengen als ie daar zin in heeft. Het wordt echt een klein mensje.
- De zon schijnt. De zon schijnt. De zon schijnt. Komende week wordt het bewolkt met regen, dus ik heb extra genoten van de zon de afgelopen dagen.
- Nog zeven dagen werken en dan mag ik met verlof. Ik kijk er niet naar uit om mijn werk los te laten, daarvoor ben ik met teveel leuke dingen bezig. Maar ik kijk er wél naar uit om weer kleine kleertjes te wassen, de commode opnieuw in te delen, onbeschaamd dutjes te doen en eindelijk de tijd te nemen voor mijn yoga. Want tot nu toe heb ik teveel onrust in mijn hoofd om dat echt goed te doen.
- Ik nam een paars bad. Ongepland, maar ik dacht even lekker te gaan ontspannen met badparels. Lukte ook hoor, en nog in paars water ook!
- Op 11 mei gaat de opvang weer open. Dat betekent weer een dag in de week zonder de kleine man. Iets om naar uit te kijken. Ook gaan we dan de opa’s en oma’s weer inzetten, onderling op afstand natuurlijk, maar de kleine man mag weer knuffelen. Dan hebben de man en ik misschien weer wat tijd voor elkaar. Dan krijgt de kleine man weer plattelandslessen bij de ene opa en oma, speelt hij op de piano en met de hond bij de andere, en maakt hij onvoorstelbare Duplo-huizen en getekende kunstwerken met de derde oma. Ik tel de dagen af hoor.
Energievreters
- Schoonheidspuntje: de zwangerschapsshirts en –broeken die ik bij de kleine man tot het einde heb gedragen, zijn nu ineens al te klein. Ik weet niet of Wimpie zo groot is, of dat ik zo ben uitgezakt, maar het maakt het net wat minder leuk om de spiegel te kijken. Gelukkig heb ik andere, nieuwe kleren, die wel gewoon passen.
- Wimpie is een uiterst beweeglijke baby. Waar ik eerst dacht dat hij rustiger was dan de kleine man, ga ik nu puffend en zuchtend de dag door omdat continu wordt getest hoe stevig mijn ribben eigenlijk zijn. Omdat hij al lekker laag ligt, hebben ook mijn liezen het zwaar te verduren en houdt hij me ’s nachts wakker met zijn enthousiaste gedraai. Nog geen gekneusde ribben gelukkig, maar echt comfortabel is het ook niet.
- Koningsdag ging aan mij ongemerkt voorbij. Ik had niks oranje, geen tompouce of broodje hamburger met een vlaggetje erin. Dus ik was lichtelijk in shock toen ik zag hoeveel mensen er toch nog buiten waren maandag. En ik ging wandelen met een vriendin en de kleine man, én op de fiets een ijsje halen, en bijna vergat ik dat het corona was. Totdat mensen vlak achter ons de ijssalon in liepen en teruggestuurd werden.
- Menselijk contact is opeens iets wat ik vrees, terwijl ik er tegelijkertijd naar verlang. Als de speeltuin te druk is, draai ik snel om. Ik wil liever niet naar buiten omdat daar andere mensen zijn. Maar als ik dan op afstand wandel of op afstand koffie drink bij het creatieve bureau dat een campagne voor ons maakt, slaak ik een zucht van verlichting omdat het zo heerlijk is om weer even in de buurt van iemand te zijn.
- Vanwege dat de kappers dicht zijn, heb ik me eraan gewaagd om het haar van de kleine man te knippen. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik. Ze doen altijd zo met dat kammetje en dan knippen ze. Nou, heel moeilijk dus. Wist ik eigenlijk wel, want kinderen knippen is echt een vak apart. Afijn, ik heb mijn dreumes van nog geen 2 nu opgezadeld met een klein Hitler Jugend kapsel – en nog scheef ook. Dramatisch. Worst mom ever. De man heeft nog geprobeerd er iets van te maken, maar het is een verloren zaak. Vijf dagen later vinden we nog steeds plukken om bij te knippen. Gelukkig zitten we nog even binnen (haha). En tegen het eind van volgende week komt dit fiasco onder de blijmakers hoor, we kunnen er al aardig om lachen.
- Als ik het al moeilijk vind om me aan maatregelen te houden, hoe is dat dan voor mensen die geen plantsoen om de hoek hebben, of een lieve partner naast zich? Ik word soms gek van de kleine man omdat ik niet weet wat ik met hem aan moet – en dan ben ik nog niet eens de fulltime ouder in dit huishouden. Ik denk aan Spanje waar kinderen helemaal niet naar buiten mogen en aan andere Europese landen, waar ze zelfs mét versoepelde maatregelen nog strenger zijn dan in Nederland. Hoe houden zij dat vol? Houden ze het wel vol? We mogen niet klagen hoor, maar soms moet het wel even, want je beleeft alleen je eigen wereld en sjongejonge, wat kan die klein zijn.
Over twee weken ziet de wereld er weer heel anders uit. Ik ben benieuwd hoe week 7 gaat zijn, als het buiten weer wat guurder en natter is. Men klaagde dan wel over binnen zitten tijdens die zonnige dagen, maar als het straks regent zie ik weer hele nieuwe uitdagingen op ons pad. We houden vol, we blijven thuis en we kijken ook, heel voorzichtig, een beetje vooruit.