Ik heb dus een enorme Excel-lijst. Echt, het is een monster. In een gesprek dat ik nooit dacht ooit te zullen voeren, noemde ik het zelfs ‘gelukkig worden van even lekker Excellen’.
Mijn happiness Excel-lijst bestaat uit de baby-uitzet. Alles wat er online te vinden was en wat ik fysiek kreeg uitgereikt verzamelde ik in dit einddocument. Netjes opgedeeld in categorieën. Voorzien van prijzen, verkooppunten en linkjes naar de betreffende online stores. Verdeeld in ‘al gekocht’ en ‘nog kopen’. Toegewezen aan batches met datum – voor wanneer ik wat mag kopen. De man werd erg blij van mijn spontane drang tot budgetteren.
Inmiddels zit ik bijna op 24 weken én heb ik bijna alles binnen. Alleen de box moet nog geverfd en in elkaar gezet worden en de luieremmer, babyfoon en het badstoeltje wachten nog op bestelling. Oh vooruit, mijn kraampakket heb ik ook nog niet ontvangen van de verzekering.
Door menig vriend en vriendin word ik, al dan niet stilletjes, uitgelachen. Niemand heeft nesteldrang zoals ik dat hier vol trots tentoonspreid. Soms is er weken niks aan de hand en dan begint het ineens weer te kriebelen en voel ik de behoefte om cellen groen te kleuren (dat betekent: item in huis).
“Weet je wel hoe lang het wachten gaat duren als je alles nu al hebt?” vroeg een vriend van ons.
En ik kon alleen maar denken aan mijn 6 weken verlof, waar ik eigenlijk al sinds het begin naar uitkijk. Een mini-sabbatical, voor mezelf. Ik voel de kleine schoppen en hij schopt steeds harder. Mijn buik wordt zwaarder. Sinds twee weken doe ik mama-yoga, waarbij we een uur lang alleen maar de tijd proberen te vertragen. Alles loslaten, ademhalen, accepteren wat er komt.
Straks zit ik op de bank en kan ik nog net een rondje door het park waggelen. Straks heb ik alle tijd. Voor mezelf. Tijd om eindelijk dat fotoboek te maken met plaatjes van ons eerste koophuis, vanaf de verhuizing tot aan Kerstkiekjes, klussen in de tuin en kinderwagens in elkaar sleutelen. Dan kan ik de kleertjes en lakentjes wassen en ophangen in de opkomende zomerzon. De boeken lezen die ik de komende tijd in ga slaan. Zes weken om me niet meer druk te maken over of ik alles wel in huis heb. Zes weken om adem te halen.
Dan neem ik afscheid van Excel, van wat ik kan controleren. De praktische zaken zijn dan afgevinkt, en ik blijf over met alle tijd om me over te geven aan dat wat komen gaat. Want écht voorbereid zijn, dat ben je natuurlijk nooit.