We hebben nog geen naam. Ik ben 38 weken en 3 dagen en we weten nog niet hoe onze kleine man gaat heten. Hoe dichterbij het komt, hoe moeilijker ik het vind. Want zeg nou zelf; wie zijn wij om hem een naam te geven?
Voor een meisje was het makkelijk geweest. Voor een meisje waren we er zelfs al uit. Een top 5 werd een top 3 werd een top 2 en als ze geboren werd, zouden we wel zien welke van de twee namen het beste zou passen. Maar ja, onze eerstgeborene is geen meisje.
Voor jongens is het aanzienlijk moeilijker. Alles eigenlijk, van kleding en leuke knuffels tot dus die naam. Maandenlang hadden we een top 20 waarin wat werd gewisseld. De laatste tijd werd dat een top 5 en zelfs die top 5 werd een top 2. Maar de man wilde de ene naam en ik de andere en daarin kwamen we niet echt dichter bij elkaar.
Dus hoppa, alles weer op een hoop gegooid. Wat stond er ook alweer in die top 20? We hebben zelfs een app gedownload: Tinder voor kindernamen. Lekker swipen. Maar daar kwamen best wat matches uit (voelt goed wel, zo’n match, ook als het niet om daten gaat) en we kregen weer wat hoop. Het komt wel goed, met die naam. We komen er wel uit, de man en ik.
En toch. Toch vind ik het moeilijk. Bij de liggingsecho keek hij ons recht aan. Met dikke appelwangen (we zijn gelijk na thuiskomst kinderfoto’s gaan checken om te kijken van wie hij dát nou weer heeft), een vuist in zijn mond en voor mijn gevoel met zijn ogen wijd open.
Hallo wereld. Hier ben ik. Een klein mannetje van nog geen halve meter lang, maar al met een volledig eigen willetje. Een sterk eigen karakter. Die schopt als ie daar zin in heeft en graag showtjes weggeeft voor het slapen gaan.
Wie zijn wij dan om te bepalen welke naam daar bij past? Wat als hij het helemaal niks vindt? Hij wordt de rest van zijn leven gedefinieerd door een naam waarvan wij vonden dat ie mooi klinkt of dat ie zo ‘lekker vrolijk’ is.
Wat ik zeg, het is moeilijk. Dus daar gaan we. De eerste keuze die we maken als ouders. Meteen een vrij bepalende. Maar je moet ergens beginnen. We hebben nog even om na te denken. En ook hier denk ik dat we het weten zodra we hem zien. Uiteindelijk draait het ouderschap altijd om intuïtie, toch?
Hannah, leuk om ook op deze manier je te volgen in je ontwikkeling tot moeder met daarnaast jezelf blijven. Een verfrissende openheid. Later ook je kleine man laten lezen! Nieuwsgierig naar je volgende verhaaltje. Zoals jullie ook nieuwsgierig zijn naar dat nieuwe leven met een rol erbij: het ouderschap.