Perfecte bevallingen bestaan niet. En met nummer twee on the way ontdek ik steeds meer hoe heftig mijn eerste bevalling eigenlijk is geweest. Langzaamaan kom ik steeds meer in de overtuiging dat iedere bevalling per definitie een traumatische ervaring is.
Een kind baren is niet zomaar iets. Je kunt het vergelijken met een auto ongeluk. Hoe je bevalling verloopt, bepaalt of je trauma de omvang heeft van een zachte botsing tegen een stilstaande auto op de parkeerplaats (vervelend en misschien duurt het even voor je weer vol overtuiging met één hand aan het stuur je auto indraait) of een frontale botsing waarbij je over de kop vliegt en uit je gordel gesneden moet worden (iets met een herstelperiode, mogelijk therapie en je hele zelfbeeld opnieuw opbouwen).
In aanvulling daarop hebben wij, vrouwen die voor een eerste keer zijn bevallen, vaker wel dan niet het gevoel dat we tekort zijn geschoten. Dat we niet genoeg hebben gedaan. Dat het aan ons lag dat het kindje in stuit lag, met een spoedkeizersnede gehaald moest worden of er juist 48 uur over deed. En dat is natuurlijk onzin. Een vriendin schreef dat men bevallingen vaak toewijst aan de juiste ‘mindset’, maar daarmee (vaak onbedoeld) veel teveel verantwoordelijkheid neerlegt bij de barende vrouw. Want eerlijk, over een bevalling heb je eigenlijk maar heel weinig controle. Het enige waar je iets van invloed op hebt, is hoe je zelf in je hoofd zit.
Met een andere vriendin had ik het over bovenstaande. ‘Doe eens alsof je, wat je nu tegen jezelf zegt, tegen een ander zou zeggen.’ Dat gebeurt niet. Niemand zegt (en denkt) ooit bij een keizersnede ‘och, dat is kiezen voor de makkelijke weg, wat is zij daar als moeder tekort geschoten’. Niemand zegt (en denkt) na drie uur persen ‘toch zwak dat je daar even een moment dacht dat het je niet zou lukken’.
En het lastige is dat vrouwen die een eerste keer zwanger zijn helemaal niet zitten te wachten op traumatische bevallingsverhalen – of op verhalen over hoe het je als mens zo verandert en uitdaagt en wat het wel niet van je vraagt. Dat is logisch, je wilt vol vertrouwen en rust die bevalling in gaan. En dat moet ook! De keerzijde is dat je vaak van een koude kermis thuiskomt en volledig onterecht door dat gevoel van tekortkoming verrast wordt.
Dus hierbij een hart onder de riem voor als je alles hebt doorgemaakt en meer in de richting van frontale botsing zit dan een stilstaand tikje en bij God niet weet wat je nu is overkomen en waarom emoties zo door elkaar lopen: het is normaal. Het hoort erbij. Gun jezelf de tijd om hiervan bij te komen. Perfecte bevallingen bestaan niet. Echt niet.