Ik had al voordat ik zwanger werd met de man afgesproken dat als onze kinderen in de pubertijd zouden komen, hij de opvoeding maar tijdelijk over moest nemen. Die desinteresse, de moeilijkdoenerij, het achteloze gehang; ik zie er nu al tegenop. Wist ik veel dat je ook zoiets hebt als peuterpubertijd. En dat je tegen een kind van 2 nog niet kunt zeggen, “mama drinkt even een glas wijn, vraag maar aan je vader.”
Dus nu zit ik er al middenin. De peuterpubertijd. Ongetwijfeld versneld in werking getreden omdat de kleine man ook niet gek is en heus wel aanvoelt dat er binnen nu en twee weken van alles gaat veranderen. Want hij heeft een nieuwe kast en er staat een box in de kamer en er zijn opeens speelgoeddingen waar hij eigenlijk niet mee mag spelen, want die zijn ‘voor de baby’.
Dus nu maken we ruzie. Hij krijgt driftbuien als hij iets niet mag, als wat hij bedacht heeft niet lukt of als het gewoon niet snel genoeg gaat. Dat kleine lijfje kan zijn frustratie niet aan, dus balt hij zijn vuistjes, schreeuwt woest met tranen in zijn ogen en pakt wat hij pakken kan om het vervolgens heel hard op de grond te smijten.
Hij wilde niet uit bad, maar ik had hem vast en het enige wat hij kon pakken was mijn bril. Mijn mooie, dure, eindelijk-weer-iets-voor-mezelf-gekochte bril. Dus ik schreeuwde terug en kneep in zijn armpje, smeet hem om op de commode dat hij verdomme nu eens normaal moest doen. Vochtige ogen en hij riep ‘Mama, nee!’ Waarop mijn hart brak, want ik wil alleen maar horen, ‘mama, ja!’
Hij wilde zijn boontjes niet meer eten. Had een lange dag gehad op de opvang en alles in zijn leven was kut. Dus moesten de boontjes op de grond. Tot drie keer toe, met een schuin oog naar ons. Wij hadden ook een lange dag gehad en alles in ons leven was ook kut. Bovendien is het een stelregel in onze opvoeding dat je geen eten op de grond gooit. Dus ging hij, hoppa, op de gang. 1,5 minuut. Krijsend. Extra pijnlijk omdat hij nu zelf de deur open kan maken en we die dus fysiek tegenhielden. Daarna was hij zo geschrokken dat hij pardoes al zijn boontjes opat.
Tegenover zijn driftbuiten staan zijn knuffelbuien. Vooral naar mij, want de wereld is mama op het moment. Hij pakt mijn gezicht en drukt zijn wangetje er tegenaan. Hij geeft kusjes en lacht als ik ’s ochtends mijn ogen open doe nadat ik nog een minuutje ben weggedommeld als ik hem uit zijn bedje heb gehaald. Hij komt tussen mijn benen staan en houdt me stevig vast.
En ik heb te doen met de man. Want ik geloof niet dat een 16-jarige zijn ellende in de pubertijd nog makkelijk compenseert met knuffelen en liefde geven. Dan kun je beter de peuterpubertijd hebben.