Een mooie les die onze zoon ons deze week geleerd heeft, is dat je alles met de beste bedoelingen kunt doen; een baby, dreumes of peuter bepaalt zelf wel wat het beste voor hem is.
Dus of je nou uren in de keuken staat om een gezond, verantwoord en ook nog smakelijk hapje voor de kleine man te koken of niet, hij heeft op dit moment even liever prut uit een potje.
Vier maanden geleden begonnen we met fruit. Ging er goed in. Een maand later deden we ook groente. Kon hij ook prima hebben. Spinazie, broccoli, aardappel, alles was even lekker. Tot een maand geleden. Kokhalzend deed hij of de wereld verging bij het eerste hapje. Wat we wel niet dachten met ons goede gedrag.
Toen werd hij ziek en dachten we dat het misschien een fase was. Alles is een fase, toch? Maar nog steeds gaat de avondhap er ab-so-luut niet in. Geef je hem dan banaan of Griekse yoghurt, gaat dat kleine mondje gewillig open.
Afgelopen weekend logeerde hij bij opa en oma. Kreeg hij biologisch spul uit een potje. Zoete aardappel met appel en nog iets. Een half potje, met gemak! Eenmaal thuis de lippen weer stijf op elkaar. Tranen met tuiten, krijsend van ellende. IK WIL GEEN ZELFGEMAAKTE GROENTEHAPJES!
Dus hop, daar gingen we. De man naar de supermarkt om ‘dan toch maar een potje te proberen’. En ja hoor, verdomd. Mondje open, ‘mmmm’ kwam er zelfs uit.
Wat betreft goede ouderschapsadviezen: ik gooi ze even over mijn schouder. Ver naar achteren. De receptenboeken voor snelle hapjes mogen tijdelijk in de voorraadkast. We doen hier gewoon eten uit een potje. Niet zo gezond, niet zo vers, wel lekker makkelijk. Ik weet in ieder geval zeker; onze zoon wordt een uitstekend politicus als ‘ie deze voorkeuren blijft houden.