Van tevoren weet je: die eerste maanden moet je koesteren. Ik wil je voor altijd vasthouden, denk ik tientallen keren per dag. En nu, met vier maanden oud, begint hij al meer zijn eigen weg te vinden, verder bij mij vandaan.
De intensiteit van samenzijn met zo’n pasgeboren wezen is onbeschrijflijk en vanaf de dag dat hij geboren is, neemt het alweer af. Het idee hem ooit los te moeten laten, in grote en kleine zin, geeft me een brok in de keel. Onderstaande video maakte de eerste tranen in me los.
Daarna kwam mijn zusje met een tekst – een gedicht, een lied – woorden die ze geschreven had voor mij en de kleine man. Op de melodie van Baby Mine. Baby Mine, het liedje uit de film Dumbo, wanneer de hele, hele, hele kleine olifant zijn moeder opzoekt die opgesloten is. Ze kunnen net bij elkaar met hun slurven, moeder wiegt hem heen en weer – tot ze weer afscheid moeten nemen. Huilen, zelfs alleen al door dit te typen.
Dus ga ik oefenen, tot ik de woorden kan dromen en ze kan zingen als vasthouden niet meer gaat.
Kleine Finn
Huil toch niet
Kleine Finn
Dit is jouw lied/Heb geen verdriet
Nestel je warm
Tegen me aan
Ik zal nooit weggaan/Hoor mijn hart slaan
Heb geen verdriet/Ik verlaat je niet
Kleine Finn
Ja, het is waar
Kleine Finn
Soms is het zwaar
Voel je je
Eens alleen
Kijk goed om je heen
We hebben altijd elkaar