Toch grappig dat je daadwerkelijk denkt dat je verlofperiode een soort vakantie is. Dat andere mensen dat ook denken. Want eerlijk, mijn vakanties zijn een stuk enerverender dan mijn verlof.
Om te beginnen dacht ik dat ik heel veel ging doen. Een mooie lijst met to-do’s stond op me te wachten en ik zou het er eens lekker van nemen. Volgens mij heeft dat enthousiasme een week standgehouden. Ik ben zo iemand die zes weken vooraf met verlof is gegaan, omdat ik vind dat je echt tot rust moet komen voor een opzienbarende klus als een bevalling. Nu heb ik nog drie en een halve week te gaan (als de kleine man zich aan het schema houdt he) en vliegen mijn dagen voorbij.
En dat terwijl ik niks doe.
Mijn activiteiten zijn beperkt tot 2 á 3 per dag. Dan reken ik de was opvouwen mee. Koffie drinken leek me fantastisch, ging ik de hele dag doen. Maar ik was vergeten dat je dan ook moet wandelen of fietsen en sociaal actief moet zijn en de deur uit moet. Pffffff. Als ik een broodje heb gegeten moet ik een pauze nemen om bij te komen van het eten. I kid you not. Voeten omhoog en een kwartier stil zitten.
Mijn hoofd is langzaam aan het uitschakelen. De welbekende pregnancy brainen allesomvattende vergeetachtigheid zitten er volop in bij mij. Nadenken over routes van A naar B is een ontzettende opgave. I love Google Maps en blind achter de man aan fietsen. Werk heb ik makkelijker los kunnen laten dan toen ik in Zweden in de bush zat in een kano. Alle andere zaken dan kinderkamer, geboorteplan, zwangerschapsmassage, appeltaart en fotoboeken interesseren me niet.
Ben ik zo’n vrouw? Ik ben zo’n vrouw.
Om nog maar niks te zeggen over de tukjes die ik doe. Middagdutjes werken heerlijk ontspannend, zei mijn app. Ok, dacht ik, ga ik die ook doen. Nu kan ik niet meer zonder. Maar een dutje is in mijn hoofd meestal een halfuurtje. Zo werkt het dus niet in mijn geval. Tussen 15u en 17u lig ik heerlijk opgerold op de bank en als ik probeer mezelf na een half uur wakker te wekkeren, snooze ik gewoon.
Eigenlijk is mijn hele verlof één grote lange snooze. De zon schijnt, ik hang de was op, plak 30 foto’s in een album en kan het nog net opbrengen om ’s avonds naar yoga te gaan. Ik fiets langs een vriendin om koffie te drinken (een gesprek voeren gaat ook nog net), koop nagellak bij de Hema en kook avondeten als de goede huisvrouw die ik ben. De weekboodschappen doen telt als 2 activiteiten en een boek lezen kost ook gewoon energie.
’s Nachts moet ik zo’n 4 tot 5 keer naar het toilet. Ik zie het maar als training voor de nachtelijke onderbrekingen die me te wachten staan. En die eerste paar weken hoeft mijn hoofd ook niet veel meer te kunnen dan denken aan melk geven, luiers verschonen en sshhushen. Wat ik al zei, je hebt die 6 weken verlof nodig om je voor te bereiden. En daarna mag je, als het meezit, misschien een keer op vakantie.