Ik ben eigenlijk een ontzettend degelijke burgerlijke trut. Ik HOU van huismusserige dingen, zoals ’s avonds de ontbijttafel klaarzetten van de volgende dag, een week vooruit koken en een traditiegetrouw kopje thee met 3 blokjes chocolade als de man en ik rond acht uur uitgeput op de bank ploffen. Drie blokjes, geen twee, geen vier, maar drie.
Zo ben ik ook groot liefhebber van feestelijkheden, zoals verjaardagen en Pasen. Ik ga heel goed op Pinterest boards vol decoratie en vrolijk ogende hapjes. Probleem is alleen dat ik niet echt goed ben in de uitvoering. Daar liep ik al tegenaan toen de kleine man 1 werd – de op bestelling gemaakte smash cake was een soort bruiloftstaart i.p.v. speels gebakje, op de dag zelf ben ik vergeten met z’n allen te zingen en vertrok de visite voordat ik al mijn met zorg bereide avondhappen tevoorschijn kon trekken en de onderdelen voor zijn traktatie voor de opvang had ik al zo ver van tevoren ingekocht dat ik het op de dag zelf glad vergeten was en snel iets elkaar moest knutselen. Ik voelde me een slechte moeder die gefaald had.
Bijna ging het met Pasen net zo. Al weken had ik een klein, maar fijn Paasontbijt voorbereid en speurde ik naar leuke Paasattributen. Dit jaar zou de kleine man voor het eerst eieren gaan zoeken, dus ik had een leuk kuikentasje en zo’n eierverfding gekocht. Een mijlpaal. Het ontbijt had ik de avond tevoren voorbereid en was op de ochtend zelf een groot succes. De Paashaasbroodjes vond de kleine man niet zo interessant, maar zo’n Paasbrood met spijs kon ie wel hebben. En de man en ik genoten van onze forelmousse. So far, so good.
Toen gingen we eieren verven. Op zo’n ding. Met een klem voor het ei en een verfpaletje. Waar je dus Helemaal Niets Mee Kunt. Ook hiermee vermaakte de kleine man zich uitstekend, want met een penseel en een glaasje water is een dreumes van bijna twee al heel gelukkig. De schoonzus stuurde filmpjes van haar dochters die in de tuin zochten naar decoratie-eieren – die had ik ook in de winkel zien liggen, maar wilde ook weer niet teveel kopen. We zouden ons eigen eieren verven. Maar ik had alweer, in mijn eigen ogen, gefaald. Want welke eieren gingen we nou verstoppen? Wat voor mijlpaal werd dit nou? Kon wel janken. Maar he, er is al zoveel om tegenwoordig om te janken.
Dus ik bracht de kleine man naar bed, trok zijn vingerverf uit de kast en heb wat stippen op de eieren gezet. Een glitterlint om nog een ei gewikkeld en een ballon aan weer een ander ei gehangen. Geen hoogstandjes, dat zeker niet, maar vrolijke eieren nontheless. En nu is het maandag, ligt kleine man alweer te dutten en hoop ik dat het vanmiddag droog blijft zodat hij zijn eieren kan zoeken. Camera in de aanslag.
Mijn grootste probleem is dat ik altijd hogere verwachtingen heb dan ik zelf merk. En dus is de teleurstelling altijd groter. Zeker met dit soort dingen. Kleine feestelijkheden die het leukste zijn als je er niet teveel van verwacht en de druk niet teveel opvoert voor jezelf. Want het zijn de kleine dingen die het zo mooi maken. Die zorgen dat je het onthoudt.
Uiteindelijk bestaat het hoogtepunt van deze Paasdagen uit de raamstickers die de schoonmoeder in een knutselpakket opstuurde. Wat een plezier had de kleine man in het opplakken van konijnen, kippen, schapen, bloemen, eieren en een kuiken. En daarna volop kusjes geven, knuffelen en laten drinken uit zijn rietjesbeker.
Raamstickers. Nooit verwacht.