Kleine man #2 is vandaag vier geworden en ik weet nog niet zo goed hoe ik me daarbij voel. Ik ben opeens moeder van twee schoolgaande kinderen. Ik breng steeds meer speelgoed naar de zolder, omdat ze dat allebei niet meer gebruiken. Ik hoef niet direct op te staan als de wekker gaat, omdat de jongens zelf beneden gaan spelen. De kleinste man ging een dag wennen op school en liep zonder kus, knuffel, doei of zwaai, zonder om te kijken, gewoon naar binnen. Liet mij verbouwereerd achter.
Nog steeds word ik verrast door de groei en ontwikkeling van nr. 2. Het overvalt me en is tegelijkertijd zo vanzelfsprekend dat ik het niet opmerk. Dat hij zo verbaal sterk is, nam ik voor lief omdat ik met nr. 1 immers ook al hele gesprekken voer. Dat hij zelf Lego-setjes bouwt, vind ik logisch, want dat doet hij samen met zijn broer. Mijn verwachtingen liggen hoger. Als zijn broer zichzelf aan kan kleden, kan hij dat toch ook wel doen. En hij dóét het allemaal. Met zijn handjes in zijn zij, kin fier omhoog. Laat ze maar komen.
We hebben veel ruzie, nr. 2 en ik. We lijken veel op elkaar, vandaar. Hij heeft zoveel vertrouwen in mij dat hij schreeuwend tegenover me kan staan. “Stomme mama!” roept hij dan. En met dezelfde overtuiging kan hij me ontzettend lief vinden. Mijn gezicht vastpakken en een natte kus op mijn wang drukken, armpjes strak om me heen. Ik kan niet anders dan me er aan overgeven met deze kleine man. Het is een wereld van uitersten. Van pieken en dalen, van hollen en stilstaan, van vasthouden en loslaten.
Met hem groei ik ook nog elke dag. Zo subtiel, zo onbewust, dat ik nu, na vier jaar opeens kan denken: ik ben moeder van twee schoolgaande kinderen. Ik kan steeds meer speelgoed opruimen, omdat ze dat allebei niet meer gebruiken. Ik kan nog even in bed blijven liggen als de wekker gaat, omdat de jongens zelf beneden gaan spelen. De kleinste man ging een dag wennen op school en kwam met een enorme glimlach en vol grote verhalen weer naar buiten. Liet mij stralen van trots.
