Ik dacht, ik wacht even tot die avondklok wordt vastgesteld, dan heb ik weer echt iets om over te schrijven. Wist ik veel dat ik van het voornemen alleen al twee dagen lusteloos in een hoek zou hangen.. Maar, er zijn ook lichtpuntjes. Ironisch genoeg, juist in de mensen om me heen. Op afstand, maar toch dichtbij.
Blijmakers
- De eerste (en waarschijnlijk enige) sneeuwvlokken op de neus van nr. 2, zaterdagavond, precies op die ene meter tussen de voordeur van opa en oma naar onze auto
- Dat we eigenlijk geen vlees meer eten, behalve bij de borrel
- Dat ik precies op tijd met de twee liefste vriendinnen onze verjaardagen heb gevierd met bubbels en Thais thuisbezorgd
- Dat ik in ieder geval de selectie voor mijn drie fotoboeken gereed heb
- Dat de boekenwinkel binnen een paar uur aan je deur bezorgt, op de fiets, en dan zomaar het boek inpakt en er een kaartje bij doet (nu heb ik dus écht een cadeautje voor mezelf).
- Oude afspeellijsten herontdekken, want Kate & Anna McGarrigle zijn precies wat je nodig hebt on a day like this.
- Dat nr. 2 begint te kruipen en bij het consultatiebureau enthousiast op handen en knieën met zijn bips zat te wippen.
- Chai lattes halen bij Zondag, in het Noorderplantsoen.
- Lunchwandelingen, precies tussen de buien door.
- Dat nr. 1 zijn eigen liedjes bedenkt en vloeiend, zuiver, zingt.
- Dat ik mijn hart kan luchten bij vriendinnetjes en dat zij dat dan ook doen en dat we het dan samen digitaal ellendig kunnen hebben.
- Dat een lieve tante cakemix stuurt per post, zodat ik lekker kan bakken met nr. 1 én al de hele week kan ontbijten met chocoladecake.
Energievreters
- De avondklok. Niet dat ik echt een leven had hoor, na half negen. Zeker niet na negen uur. Als de kinderen op bed liggen, plof ik op de bank met thee en een goed stuk chocola en kijk ik Bridgerton of the Mandalorian. Maar soms kwamen er nog wel mensen eten en die gingen dan tegen tienen weer naar huis. Vrienden die we al tijden niet gezien hadden zouden dit weekend langskomen. Dat kan nu niet.
- Dat ik het eerste seizoen van Bridgerton én the Mandalorian uit heb gekeken.
- Dat alle dagen langzaamaan een herhaling worden van hetzelfde. Had ik dat al eens gezegd?
- Dat ik uit ging slapen op de ENIGE dag in het jaar dat er iets van sneeuw lag. Toen ik eindelijk uit bed kwam (half tien) keek nr. 1 naar buiten en zei “geen sneeuw meer”. Pflegh.
- Dat er gesproken wordt over mutaties van het virus die niet vatbaar zijn voor antistoffen of een vaccin.
- De wetenschap dat een jonge vrouw een uiterst zware bevalling heeft gehad van haar eerste kindje en dat haar moeder niet naar haar toe kan omdat ze in Engeland woont.
- Hugo de Jonge. Ja sorry hoor, ik kan het niet meer opbrengen om naar die man te kijken. Bij Mark zie je tenminste nog dat hij boos is, er ook doorheen zit, dat hij best begrijpt waarom Nederland in een depressie is. Maar hij staat er wel. In tegenstelling tot Hugo, die in een soort constante staat van afwezigheid lijkt te verkeren, alsof hij liever ergens anders wil zijn en zich afvraagt wat hij zelf eigenlijk bedoelt met al zijn metaforen.
Afijn. Drie weken. Is natuurlijk niks op een mensenleven. En al dat eten van die corona lockdown bucket list heeft nog even op zich laten weten. Dus we bestellen een borrelplank voor bij Wie is de Mol op zaterdagavond en vermoedelijk bakken we ook wel weer een taart. Of koekjes. Of cake. En als het nét iets minder regent, kunnen we er zomaar een fantastische week van maken. Zo houden we het glas halfvol. Met wijn. Natuurlijk.
ik ben nu alweer benieuwd naar de volgende