Oeps. Even een week gemist. Want het leven gebeurde en alles is nog steeds een herhaling van hetzelfde, maar toch kon ik het niet bijhouden. Doet niks af aan mijn beleving van blijmakers en energievreters, maar het voordeel is wel dat ik nu gratis en voor niets een weekje dichter bij 2 maart ben. En dan alles weer open, toch?
Blijmakers
- Een kletspoot halen – en dan nog één, omdat we gaan wandelen nadat het dagen geregend heeft en het pad geen droog grashalmpje meer te bieden heeft. En dat ik geen kant meer op kan, dus maar gierend van het lachen eieren voor mijn geld kies en vol overtuiging met mijn wandelschoenen door de modder stamp (of, zoals mijn vreselijke stadskind het noemt: “allemaal viezigheid”), en dat nr. 1 dan heel hard moet lachen en alles even relatief is.
- Even een blokje om doen met alleen nr. 1, want het gebeurt niet zo vaak meer dat we echt met z’n tweeën zijn. Lekker struinen, “mama, even go-go-go!” (da’s rennen) en kijken naar het water, want dat doet hij graag.
- Dat alle bewoners bij wie het kon gevaccineerd zijn bij de zorgorganisatie waar ik werk.
- Stiekem gewoon op maandagavond een wijntje drinken met de man. Vóór het eten.
- Dat een vriendin kwam eten en wijn drinken en ze om 20.50 gehaast naar huis moest (want: avondklok) en we ons even heel rebels voelden.
- Goede, open, eerlijke gesprekken voeren als ik wandel met de man en we alleen maar de ene voet voor de andere hoeven te zetten, ik met nr. 2 op mijn borst en hij met nr. 1 op zijn rug.
- Wegdromen over een nieuwe, eigen plek, reizen die we nog kunnen maken en leuke dingen die we kunnen doen, zoals op dansles samen – zodra het weer kan.
- Duurzame kleding bestellen voor de zomer en 22 jurkjes, shirts en broeken uit de kast ruimen, om langzaam toe te werken naar een 100% duurzame kledingkast.
- De tijd nemen om wakker te worden met nr. 2 als hij de nacht weer bij me heeft gelegen omdat hij niet kon slapen. Zijn zachte ‘haaaii’ , zijn handje op mijn gezicht en zijn voorhoofd tegen het mijne.
- Gekleurde stenen met geschreven boodschappen of gezichtjes die zorgen voor een glimlach, verstopt op de plekken waar gewandeld wordt – want wandelen is inmiddels een gezamenlijk goed.
- Afwassen met nr. 1 als avondactiviteit.
Energievreters
- Studenten. Als je hier de straat in loopt, lijkt het alsof er niets aan de hand is. Mensen staan in groepjes buiten, al dan niet met een biertje in hun hand. Ze knuffelen, hebben armen om elkaar heen geslagen en lachen uitbundig. Ze geven ’s avonds feestjes en hebben het lef om heel hard NEE! te roepen als een buurman vraagt of het wat zachter kan. Ik voel me echt een oud wijf, maar die studenten, die alles aan hun laars lappen en doen alsof de regels niet voor hen gelden, gaan volledig onder mijn huid zitten. (al moest ik wel lachen toen er vanmiddag eentje naakt met een Kerstmuts op voor mijn raam door de straat rende terwijl ik een gesprek moest leiden via MS Teams)
- Gebroken nachten met nr. 2 Aangemoedigd door het feit dat hij 3 goddelijke nachten doorsliep, ben ik nu extra gefrustreerd dat hij weer halve nachten wakker is, jengelend of krijsend, en niet weg te leggen is. Bij iedere kik die hij geeft, ben ik op slag zo moe dat het niet eens uit zou maken als hij daarna wel de hele nacht zou slapen.
- Ruzie met nr. 1 Die peuterpubertijd is echt veel te heftig voor mij, zeker met gebroken nachten. Als het me niet lukt mijn geduld te bewaren, ben ik niet alleen boos op hem, maar ook op mezelf en moet ik ook dáárvan weer een dag bijkomen.
- Niet zozeer een energievreter, vooral een sterk gemis en verlangen. De horeca. Dit weekend liepen we onze stadswandeling (je moet die 10.000 stappen per dag ergens vandaan halen) en ik kon alleen maar alle restaurants zien waar ik zo graag weer wil eten, de koffietentjes waar ik wil zitten met een grote latte en kroegen waar ik wil hangen met bitterballen en bier.
- Dat er iets verstopt is in de waterleidingen en we niet de tijd hebben om er naar te kijken en dus al een week de vaatwasser niet kunnen gebruiken en ik eigenlijk de afwas moet doen in plaats van dit stukje schrijven.
- Het bizarre gebrek aan structuur omdat alles een herhaling is van hetzelfde en daardoor alle grenzen vervagen en mijn dagen steeds hectischer worden in plaats van overzichtelijker – maar dat ik desondanks in de grootste sleur van mijn leven zit.
- Dat het nu tóch weer regent!
Ok jongens, eerlijk is eerlijk: de blijmakers zijn zoveel makkelijker en in grotere getale aanwezig dan de energievreters. Na een enorme dip van twee weken terug, zijn we tegen alle verwachtingen in weer teruggebounced, blijven we onverhoopt vrolijk en is nog altijd het glas halfvol (steeds vaker met wijn, wat ongetwijfeld bijdraagt). Ik heb een goede basis en weet dat de dalen soms diep zijn, maar de pieken blijven hoog en het meest belangrijke: alles is een fase. Niet alleen bij kinderen, ook bij onszelf en vooral, vooral, in tijden van corona.